Met onbedachte rade

Recensie van:

Met onbedachte rade

Auteur: Marie-José Verweij

(1986) woont in Alphen aan den Rijn. Naast thrillerschrijfster vult ze haar dagen als freelance copywriter en werkt ze met veel plezier in het onderwijs.

Wijze van lezen:

Paperback ontvangen voor deelname aan FB Boekentoer lezen en recenseren van onbekende auteurs o.l.v. Attie Dotinga in ruil voor mijn recensie.

Uitgeverij:  Davey Jones Publishing

Genre: Psychologische thriller

Cover en flaptekst:

Op de cover een bos in bruine, rode, roze tinten. Op de voorgrond een klein meisje die ondeugend maar voorzichtig naar me kijkt. Ze houdt haar knuffel vast. Wie is zij? De cover prikkelt en nodigt uit tot lezen.

Flaptekst:

Indringend. Indrukwekkend. Heftig. Roepend om antwoorden. Hopelijk vind ik ze in het boek.

Het verhaal:

Eef is op jonge leeftijd betrokken bij de dood van haar zusje, Kiki. In haar jeugd gaat ze gebukt onder een immens schuldgevoel en leeft ze in een verscheurd gezin. Als ze volwassen is, begint ze in twijfel te trekken of de dood van Kiki haar echt valt aan te rekenen. Ze gaat op onderzoek uit in Toscane, waar Kiki stierf, en komt tot een onthullende ontdekking.

Mijn leesbeleving:

Dit verhaal raakte mij zo diep dat ik het niet in een ruk kon uitlezen. Ik wilde alles ten volle in mij opnemen. Het verhaal is intens, heftig maar het is op een zeer krachtige en integere manier geschreven.

De schrijftaal is zo beeldend dat het me de adem beneemt. Ik werd meegesleurd in het verhaal. Alsof ik hetzelfde waarnam en beleefde als de hoofd personages.

De personages zijn uitstekend en gedetailleerd uitgewerkt. Doordat de ik vorm gehanteerd wordt komt het allemaal nog harder binnen, leeft het nog meer door.

Het psychologische van deze thriller zit in het feit dat in de finesse wordt beschreven hoe een groot drama een gezin tot wankelen en tot waanzin kan drijven. Hetzij van verdriet, afgunst, wrok, haat en schuld. Zo tragisch hoe diep een trauma kan door wroeten in een mens. Maar ook hoe mensen elkaar verbaal, fysiek en non-verbaal kunnen beschadigen.

Het toont ook hoe tragisch, hartverscheurend, verlammend en gruwelijk verdriet kan zijn. De spanning is continu aanwezig. Net als de donkere, macabere sfeersetting. Uiteraard passend bij dit verhaal. Deels herkende ik de intense pijn van de ouders in dit verhaal. Zelf verloor ik ook een kind. Maar dat was in een geheel andere situatie als in dit boek. Maar de intense pijn, het gevoel dat er iets van je eigen vlees en bloed uit je weggerukt is vind ik dezelfde. Al heb ik niemand ooit de schuld gegeven zoals in dit verhaal wel het geval is. Ik en mijn man zijn juist meer naar elkaar toe gegroeid door dit familie drama. Maar dat is in alle gevallen anders en je kunt het nooit met elkaar vergelijken.

Doordat je wilt weten wat er jaren geleden precies gebeurd is blijf je  geboeid door lezen. Vaak kon ik het boek met moeite weg leggen omdat ik het zo spannend vond. De plot twists tarten mij nog meer in mijn ongeduld te willen weten wat de clou nu was.

De plot maakte mij stil en overdonderde mij. Heftig maar ook goed ingekleed en gedoseerd stap voor stap gebracht. Ik had dit totaal niet aan zien komen. En je wordt vrij gelaten om zelf een mening te vormen.

Het enige wat ik lastig vond waren de wisselingen in tijd. Ik had het prettig gevonden als er boven de hoofdstukken een tijdsaanduiding had gestaan. Nu was dat verwarrend en vond ik het zoeken.

 

Mijn mening:

Ik geef 4 sterren.

Dit boek vind ik een debuut waar je u tegen zegt. Talentvol qua schrijven, gelijk inspelend op de diepe emotie die zo’n verhaal met zich meebrengt.

De lezer vastgrijpen en pas na de laatste letter los laten.

De juiste sfeersetting. Gedetailleerde en beeldende schrijfstijl. Op een integere manier verwoord waardoor het echt keihard binnen komt. Het is geen rozengeur en maneschijn verhaal. Het is allemaal gruwelijk en heel verdrietig. Maar op geen enkel punt trekt de auteur partij voor een personage. Alle achtergronden en opvattingen worden uitgebreid belicht. In dit verhaal zijn helaas alleen maar slachtoffers. En dat dat generaties lang kan doorwroeten en kan etteren. Verschrikkelijk.

Maar toch heb ik dit verhaal graag gelezen. Prima gedaan Marie-José Verweij. Het is geen continu tranendal dit verhaal. Er is zeker ook ruimte voor een prima dialoog. En dat is knap. Ik kijk uit naar meer verhalen van deze auteur.