Verboden Alliantie

Recensie van:

Verboden Alliantie

Vorige boeken: Duivelsdochters

en Lammerkinderen

Auteur:

Marieke Rooijmans

is een Nederlandse auteur van low, dark, urban en dystopische fantasy en historische fictie. Al van jongs af aan heeft ze een voorliefde voor bloedstollende verhalen, maar pas op haar 40e ontdekte ze dat schrijven ook een passie is. Haar verhalen omschrijven zich het beste als een combinatie van veel spanning, een snufje romantiek, een vleugje fantasy en een tikje gruwel. De Doronburc trilogie is een avontuurlijke portal fantasy trilogie die je mee terug neemt naar de middeleeuwen, waarin de grens tussen geschiedenis en fantasie vervaagt. In haar novelles laat ze de fantasy los. Ze duikt de geschiedenis in en worden feit en fictie met elkaar verweven.

Wijze van lezen:

Recensie-exemplaar ontvangen voor deelname aan de blogtour van de auteur in ruil voor mijn recensie en deelname.

Uitgeverij: in eigen beheer

Genre: historische novelle

Cover en flaptekst:

Een hand met daarin een Jodenster. Alle kleur is eruit verdwenen. Symboliek van de gepleegde gruwelijkheden in de Tweede Wereldoorlog zodat kleuren vervagen. Indrukwekkend beeld.

De flaptekst is hartverscheurend maar ook informerend.

Mooie tekst:

Verliefd op de vijand als liefde levensgevaarlijk is.

Het verhaal:

In de gruwelijke duisternis van het concentratiekamp vindt Hannah onverwachte steun bij de Duitse Rolf, een jonge kampbewaarder die innerlijk worstelt met het naziregime. Terwijl ze haar rol als verpleegster in het kampziekenhuis probeert te vervullen, stuit ze op angstaanjagende medische experimenten op gevangenen.

Hannah en Rolf raken diep met elkaar verbonden, maar hun relatie wordt op de proef gesteld wanneer de Joodse Hannah en haar beste vriendin Geertje worden verraden. In een wereld waar vertrouwen een zeldzaam juweel is, wordt Rolf geconfronteerd met een onmogelijke keuze. Een aangrijpend verhaal van liefde, moed en morele dilemma's te midden van de verschrikkingen van de Holocaust.

Gebaseerd op echte gebeurtenissen die tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben plaatsgevonden.

Mijn leesbeleving:

Marieke Rooijmans bezit het talent om woorden zo neer te schrijven dat ze een realistisch en beeldend verhaal vormen. Ik las dit verhaal niet alleen, voor mij voelde het alsof ik overal bij was. De personages zijn gedetailleerd uitgewerkt. Hun gevoelens, karakters en gedachten resoneerden in mijn lijf.

Er zijn al talloze verhalen geschreven over de verschrikkingen van De Tweede Wereldoorlog. Dat is uitstekend. Het is zo belangrijk dat wij nooit vergeten wat toen gebeurde. Het mensonterende anti semitisme, het gruwelijke uitbuiten, folteren en vermoorden van mensen met een andere etniciteit, levensovertuiging, geaardheid, geloof of levensvisie.

De verschrikkingen in het kamp zag ik door de ogen van Hannah. De mishandelingen, experimenten, het sadisme en het groffe geweld voelde ik tijdens het lezen in mijn eigen lijf. De zin die me verkilde tot op het bot: ‘Het is beter wanneer sommige rassen zich niet voortplanten,’ zei ze. Tegelijkertijd toont het ook de totale waanzin, de drang om te vernietigen in de meest weerzinwekkende vorm. Je speelt eigenhandig voor God en bepaald over iemands toekomst.

Het verhaal wordt in de ik vorm verteld door Hannah, een gevangene in een concentratiekamp en ook door Rolf een bewaker in het kamp. Ik vind het bewonderingswaardig knap dat de auteur ons kennis laat maken met de mens, de man, achter het uniform van de vijand. Zijn gedachtegoed en zijn gevoelens. Ik praat niets goed van destijds maar uit dit verhaal blijkt ook dat er bewakers cq nazi’s waren met een geweten. Die niet wilden leven met de herinneringen aan misdaden die zij gedwongen werden te plegen. Die de moed hadden om bewijzen voor de toekomst te verzamelen. Opdat de wereld dit nooit zou vergeten.

Ook komt heel goed de diepe angst naar voren, de angst voor de consequenties als de waarheid aan het licht komt. De verboden en levensgevaarlijke amoureuze toenaderingen. Liefde die sterker blijkt dan haat, vernietiging, mishandelingen en de dood. Fascinerend vind ik ook het nawoord en het extra verhaal. Het verhelderde zoveel meer.

Mijn mening:

Ik geef 5 sterren.

Het verhaal is beeldend, realistisch en filmisch geschreven. Beurtelings zag en voelde ik alles door de ogen van de personages. De gebruikte ik vorm maakt het verhaal nog heftiger. Maar toch ben ik heel blij en dankbaar dat ik dit verhaal mocht lezen en recenseren. Het bewijst des te meer dat je van andere mensen af moet blijven. Dat je je niet moet laten leiden door haat of jaloezie. Ga het gesprek met elkaar aan leer van elkaar. Educatie is in deze de sleutel om de stem van haar jegens een bepaalde bevolkingsgroep en de daaruit voortvloeiende moord en doodslag te voorkomen.

Ik eindig met een indrukwekkend stukje uit de toespraak op De Dam op 4 mei 2024 uitgesproken door burgemeester Femke Halsema:

Aan elke oorlog komt ooit een einde. Maar ook als de wapens zijn neergelegd, raast geweld voort in de herinnering. Bij diegenen die overleefden, bij de nabestaanden. Er is verdriet, schuldgevoel soms, om er nog te zijn. Oude angst kan zo maar opvlammen.” Verder deed de burgemeester in haar toespraak een verbindende oproep: “Soms klinkt meningsverschil zo luid dat het ons mededogen overstemt. Laten wij een zacht gemoed hebben voor al die mensen die de wond van oorlog elke dag voelen.”

Bedankt dat ik mee mocht doen aan deze blogtour. Ga door met zo intens goed schrijven Marieke Rooijmans.