sterk verhaal

Recensie Oktober
Je kunt er niet omheen: Oktober is al weken dé hype in thrillerwereld. Geschreven door Soren Sveistrup, de maker van The Killing, zo staat op de cover vermeld. Dat is wel een visitekaartje om u tegen te zeggen en eentje dat ook enorm hoge verwachtingen schept.

Korte inhoud: Op de eerste dinsdag van oktober keert Rosa Hartung terug op haar post als minister van Sociale zaken. Na de dramatische verdwijning van haar twaalfjarige dochter heeft ze een jaar verlof genomen. Een psychisch gestoorde man heeft de moord op Hartungs dochter bekend, maar het lichaam is nooit gevonden.

Op dezelfde dag dat Hartung terugkeert in het parlement, wordt een jonge vrouw op brute wijze vermoord in haar huis in een buitenwijk van Kopenhagen. Een van haar handen is eraf gehakt.

Wanneer de rechercheurs Thulin en Hess arriveren op de plaats delict treffen ze een kastanjepoppetje aan, dat een sinister geheim bij zich blijkt te dragen. En dan wordt er nog een vrouw vermoord. Het heeft er alle schijn van dat de missie van de moordenaar nog niet voorbij is…

Recensie:
Voor mij persoonlijk was dit het eerste Scandinavische boek dat ik ter handen nam, waardoor het ook even wennen was aan de schrijfstijl en de opzet. We weten allemaal dat de auteurs uit het hoge noorden gruwel kunnen beschrijven als geen ander, in scènes die je niet onberoerd laten. De vaak ook haast klinische manier waarop scènes worden beschreven, voegt meteen ook een extra nuance toe aan de onderhuidse spanning.
Ook de lange beschrijvingen van bepaalde scènes en situaties moest ik even aan wennen, maar eenmaal in het verhaal, ben je dit al snel gewoon en ga je als gek door het boek heen. Bovendien gebeurt er zoveel en zijn er zoveel personages, dat je gewoon meegezogen wordt in het verhaal. Oktober is niet alleen een ijzersterke thriller die The Killing zeker waardig is, bovendien is het ook nog een verhaal dat je beroert door de opbouw en spanning die alsmaar stijgt.
Toch zijn er ook een paar kritische punten. De klinische stijl maakt ook dat je als het ware vanop een afstand staat toe te kijken, alsof je een deel bent van het rechercheteam, maar niet echt bij hen hoort. Je kijkt mee over de schouders van de slachtoffers, maar evenzeer over die van de dader. Het voelt allemaal erg filmisch aan, maar dan op een manier dat je bijna de koude van het hoge Noorden voelt, op een al even afstandelijke manier. Nota: dit heb ik persoonlijk ook met Scandinavische televisiereeksen.
Het boek is ook erg lang, met, vooral in het begin, lange scènes en beschrijvingen waar je even door moet, om dan toch meegesleurd te worden in het hele verhaal. De kastanje mannetjes geven de spanning overigens een extra cachet.
Naarmate het boek vordert, ga je er volledig in op en wil je gewoonweg blijven doorlezen tot je weet hoe het allemaal in elkaar zit. Oktober is een aanrader en staat terecht al weken op de hoogste stek. Misschien wel wat té gehypet, maar als je daar voorbij kijkt, is het een boek dat je niet onberoerd zal laten.
Nog een zijdelingse nota: ik kan me heel goed voorstellen dat de killere schrijfstijl toch ook wel lezers afschrikt die zich hier niet in kunnen vinden. Zoals al gezegd was het ook voor mij even wennen.
4,5 sterren voor deze knappe thriller