Complexe fantasy in apocalyptische wereld

Bijna 4,5 sterren. Het eerste boek in deze duologie verraste me al vanwege het sterke verhaal, de krachtige karakterbeschrijvingen en de doorleefde stijl. Het was een van de eerste Nederlandse fantasyboeken die ik heb gelezen. Ondertussen ken ik er wat meer, maar ik ben nog steeds overtuigd dat Joost Uitdehaag fantasye van niveau levert. Deze duologie is in mijn opinie te vergelijken met het beste wat het genre te bieden heeft, binnen of buiten ons taalgebied. Ik denk dat het verdient vertaald te worden, vanwege de 'worldbuilding' en de unieke dreiging in deze boeken: een wereld die balanceert op de rand van de totale ondergang, veroorzaakt door de insectachtige Mirrax. The hoofdpersonen, Fulia en Eymee zijn menselijk, met menselijke tekortkomingen en gebrokenheden, maar verlangen desondanks het goede te doen. Ik kon makkelijk met ze meeleven. Het boek begint met een erg goed geschreven, spannende oorlogsscene, die je in het midden van het strijdperk plaatst naast de hoofdpersonen, en elk sterfgeval telt. Een sterk begin. En het boek eindigt ook heel sterk - ik wil het hier niet verklappen, maar na een moeilijke tocht door een land vol Mirrax op weg naar het laatste fort van het Verbond, waar de in aantal gereduceerde legers van het westen hopen ondersteuning te vinden, blijkt de dreiging anders van aard te zijn dan de hoofdpersonen verwachtten, met zelfs een beetje horror in de mix. Opnieuw trof ik in dit boek een diep doorvoelde boodschap over de meningsverschillen en haat die we met onszelf meebrengen, hoe we onze omgeving vernietigen zelfs in moeilijke tijden, en hoe dit niet alleen invloed heeft op onze samenlevingen, maar op de gehele wereld. Slechts door opoffering en vergeving kunnen gebroken mensen een weg voorwaarts vinden. Ik was aangenaam verrast door de sympathieke manier waarop religie in dit verhaal werd toegepast (maar niet op een ongecompliceerde manier), en vond het jammer dat het boek uit was. Ik denk nog steeds dat dit een heel goed fantasyboek is, maar er waren een paar kleine puntjes waardoor dit voor mij geen vijf sterren-boek was. Om te beginnen vond ik het verhaal (zelfs met de verrassingen aan het einde) een beetje te lineair voor mijn smaak (maar anderzijds houdt dat het plot relatief eenvoudig). Ook merkte ik dat alle namen en nieuw verzonnen woorden zorgden voor wat afstand tussen mij en de tekst. Er is een verklarende woordenlijst, maar ik had soms het idee dat de auteur woorden had verzonnen voor ideeën waar we prima Nederlandse woorden voor hebben. Ik ben er niet van overtuigd dat deze neologismen nodig waren, en voor mij werkte het niet. Ten slotte had ik het idee dat de emoties van de verhaalfiguren wel heel erg tussen extremen heen en weer bewogen. Misschien is dit vanwege hun extreme omstandigheden wel realistisch te noemen, dat weet ik niet, voor mij overtuigde het niet echt. Maar deze kleine puntjes weerhielden me er niet van van het boek te genieten. Ik zal deze duologie nog vaker lezen, omdat het een warm, goed geschreven verhaal is vol verwondering en medemenselijkheid, en ik ben benieuwd wat Joost in de toekomst gaat schrijven!