Apocalyptisch verhaal met religieuze thema's

Disclaimer: ik heb op een festival met de auteur staan praten en zijn boek bij hem gekocht.

Bijna 4,5 sterren. Ik was aangenaam verrast. Ik moet eerlijk toegeven dat ik iets te vaak teleurgesteld ben geweest in de Nederlandse boeken die ik heb gelezen op basis van recensies die ze de hemel in prezen. Wellicht ben ik wat te kritisch, en op mijn eigen boeken is ook zeker wel wat aan te merken, maar ik kom vaak kromme zinnen tegen en taal- of zetfoutjes, verkeerde metaforen en verwijzingen, verkeerd gebruik van tijden, een inconsistente wereld en daardoor word ik vaak uit het verhaal getrokken. In dit boek kwam ik maar een paar heel kleine dingen tegen (een hoofdstuktitel heeft het over 'het hof van eden', waar het volgens mij 'de' moet zijn; Abel wordt een keer Adam genoemd). Verder las het als een trein. Het is lang geleden dat ik zo door een boek ben gevlogen. De auteur gebruikt korte zinnen en schrijft op zo'n manier direct vanuit de hoofdpersoon dat ik meteen met haar meeleefde, zelfs al was de situatie waarin ze zich bevond nog zo bizar. Tijdens haar reis blijft ze sympathiek, ook met haar worsteling, en haar moeite om te blijven functioneren is volgens mij goed beschreven. Ik waardeerde ook de thema's uit dit boek. Het deed me denken aan de 'christelijke thrillers' van mensen als Peretti die ik decennia geleden wel las, maar dan eerlijker. Want de god in die thrillers werd voorgesteld als goedaardig en liefdevol, maar gedroeg zich toch echt meer als de god in dit boek waarvan het geen geheim is dat hij het wel gehad heeft met de meeste mensen en hun zonden. Met goede, subtiele verwijzingen naar bijvoorbeeld de brandende braamstruik suggereert Sharpe het verband en zijn uiteindelijke boodschap is wel degelijk hoopgevend. Zijn actiescènes zijn ondertussen passend gruwelijk en de spanning in de verlaten, op uitsterven staande wereld is vaak te snijden. Twee kleine puntjes van kritiek: boosaardige engelen waren een paar jaar geleden best populair (de film Legion bijvoorbeeld) en de worsteling om 'bezeten' van 'niet bezeten' mensen te onderscheiden deed me een beetje denken aan de film The Host op basis van het boek van Stephanie Meijer. Ik geloof echter dat de auteur er hier echt wel een eigen draai aan geeft. Verder denk ik zelf dat hier twee boeken in elkaar gevlochten zitten. De openingsscène van een vrouw, vastgebonden op een stoel die haar spiegelbeeld zich door het hoofd ziet schieten en vervolgens twee jaar van haar leven kwijt blijkt te zijn, suggereerde een contemporaine thriller die ook heel interessant had kunnen zijn, maar dat kregen we als lezer niet, want het werd een totaal ander verhaal. Daarin wordt die opening wel verklaard, maar terzijde. Zo'n spel met de verwachtingen van de lezer kun je ook juist waarderen, maar ik moest me er heel even over heenzetten. Maar toen ik me had verzoend met het verhaal dat ik wél kreeg voorgeschoteld, heb ik er ook erg van genoten. Het talent van de auteur is onmiskenbaar. Ik zal daarom zeker meer boeken van hem gaan lezen.

Een uitgebreidere versie van deze bespreking zal verschijnen in een volgend nummer van Fantastische Vertellingen.