Schaduwkoningin

Schaduwkoningin is een verhaal dat zich afspeelt in de bijzondere wereld van de Valta. Dat is een fantasierijke wereld met hele hoge bomen waartussen op allerlei hoogtes hele bijzondere landstreken zijn die vol zaten met nimfen. Nimfen van verschillende generaties. Het is een wereld die geschapen is door de Godinne en in de Licht-Val leven de oudsten van haar nimfanen nog voort. Daarna kwamen er nog allerlei nifmen bij die minder macht bezitten dan deze nimfanen. Nu wordt hun wereld gedomineerd door een duivelse heerser die de hele Valta wil ontscheppen zodat er alleen nog maar leegte zal zijn. Een van de nimfen, Nive, is al eens aan de duistere macht van Isinger ontsnapt en verhuisde naar de kjenna van haar nicht Nakisa. Zij zijn riviernimfen, met een blauwe huid. Ze krijgen alweer met de duistere vuilbroed te maken en worden vergiftigd. Ze vluchten samen weg uit hun kjenna waar alles sterft.

Dan volgt er een reis langs de leviaters, de bomen die de wereld staande houden, waar door spiegelblad alleen maar licht kan komen omdat het allemaal door planten en bomen in de hoogte groeit. De lagere niveaus krijgen dus alleen licht door die bladeren. Nive is een tamelijk egoistisch personage geworden die Nakisa min of meer op sleeptouw neemt en zich aan haar ergert omdat Nakisa eigenlijk het liefste er gewoon bij zou willen gaan liggen om de moed op te geven. Ze vluchten voor Fellkra die op haar eenhoorn en met haar zwaard en met de monsters die hen willen aanvallen en verslinden steeds achter hen aan zit. Nive en Nakisa zijn op weg naar de Licht-Val om hulp te halen, maar dat is nog tamelijk onduidelijk in het begin. Alleen Nive weet blijkbaar waar de reis heen leidt. Opvallend vond ik dat in welke nieuwe streek ze ook kwamen er niet over andere nimfen werd verteld die ze daar tegenkwamen, wat achteraf ergens wel logsich is.

Ik begon dit boek te lezen op 20 juni en heb het nu, vier maanden later eindelijk uit. Nu moet ik wel toegeven dat ik het tussendoor ter zijde gelegd heb en dat ik eerst een ander boek ben gaan lezen. Daarna heb ik het weer opgepakt want ik kon het niet verkroppen dat ik het niet af had gemaakt.

Mijn leeservaring is bij dit boek zo dat ik steeds weer uit het verhaal geworpen werd, maar toch wel nieuwsgierig bleef. De schrijver heeft een erg fantasievolle wereld bedacht en weidt daar graag over uit. Zozeer zelfs dat je tussen de reis met gebeurtenissen door pagina's vol te lezen krijgt over de bijzonderheid van de wereld wat aardig veel op een flinke hoeveelheid infodump lijkt. Bovendien zijn sommige dingen ook nog eens zo fantasierijk dat ik mijn 'suspension of disbelief' kwijt raakte. Ik ben zo'n figuur die alles moet begrijpen en ik begreep de bergen op de spinnenwebben bijvoorbeeld niet. Dat ligt vast aan mij en aan mijn manier van denken, want ik geloof best dat andere liefhebbers van fantasy over dat soort dingen gewoon niet zouden vallen. Maar ik dus wel, helaas. Het taalgebruik en de in sommige scènes interessant aandoende niet te bevatten zinnen deden hier ook geen goed aan.
Het zich herhalende patroon van reizen en aangevallen worden, vechten en weer opstaan aan het begin van het boek, vond ik langgerekt. De personages bleven op afstand en ik kreeg er geen band mee, wat waarschijnlijk te maken heeft met het perspectief van de alwetende verteller, zodat ik het door de ogen van de verteller las en niet door de ogen van de personages zelf. Ik voelde weinig sympathie voor de hoofdpersoon, maar achteraf gezien was dat misschien ook wel de bedoeling van de schrijver. Na een half boek (het is nogal veel tekst op een pagina en het zijn veel bladzijden) kon ik mezelf er niet meer toe zetten om door te gaan.
Maar goed, na eerst een ander boek gelezen te hebben, pakte ik het weer op.

De tweede helft van het boek las iets beter omdat er steeds meer duidelijk wordt over wat het vuilbroed nu eigenlijk doet met het personage. Bovendien komen er daar wel weer andere personages bij en ontstaat er meer interactie. Nive wil iets en wordt tegengewerkt, er komt een groter spanningsveld. En aan het eind werd het vreselijk spannend en begreep ik steeds meer van de psychische lading die er achter dit verhaal zat.
Helaas duurden ook de magische gevechten op het eind maar voort en waren die ook best weer niet zo geloofwaardig. Een normaal mens zou al tig keer dood zijn geweest, lijkt mij. Maar goed, het waren magiërs, nimfanen, nimfen en andere fantasierijke lieden natuurlijk, die blijkbaar meer kunnen hebben. Afijn, het verhaal liep op een climax toe en achteraf blijkt het een interessant verhaal te zijn geweest dat best de moeite van het lezen waard was. Ik ga de clou maar niet verklappen, dat moeten jullie zelf echt lezen. Heel interessant.

Het heeft me dus best wat moeite gekost om de 561 bladzijden door te komen maar ik ben blij dat ik toch heb doorgezet. Ik vond het verhaal wel goed, maar vanwege de vele uitweidingen die een vertragende werking hebben, geef ik het drie sterren.