Wintercode deel 1

Wintercode 1 is de eerste roman van Pen Stewart, het eerste deel van een trilogie. Eerder las ik van haar hand De Splinter van Quasis, Opgejaagd en de bundel met korte verhalen Nanokanaries en Olifantenhersenen.
Net zoals bij de eerdere verhalen vind ik het woordgebruik in Wintercode nogal gekunsteld. Er worden nogal lange, moeilijk uitspreekbare woorden gebruikt voor simpele begrippen. Methalium voor staal, endorium voor goud, een kristalscherfvlak voor glas en dat zijn nog de kortste woorden die het makkelijkste te begrijpen zijn. De combinatie ae in sommige woorden zijn tongbrekers waardoor ik uit het verhaal gegooid word. De onnodig lange synoniemen voor tamelijk normale woorden maken het onnodig ingewikkeld. Later was ik er wel wat aan gewend en kon ik er wat makkelijker mee overweg. Maar om nu te zeggen dat dit boek lekker vlot weg leest? Nee, je moet er echt al je aandacht bij houden en de vorm waarin het is geschreven werkt vertragend.
Natuurlijk begrijp ik dat dit alles te maken heeft met de schrijfstijl van de auteur. Pen zet een wereld neer die boordevol zit met allerlei wezens van verschillende rassen, ze gaat uit van een verleden dat geleid heeft tot de huidige situatie. De Wintercode is het belangrijkste element waar het hele verhaal om draait. Er gebeuren afschuwelijke dingen met de hoofdpersoon en haar vriend. Vele anderen vinden een vroegtijdige dood en sommige details komen daarbij naar mijn mening nogal theatraal over. Er is sprake van meerdere verboden liefdes, een groot conflict tussen politici waardoor er een oorlog ontstaat, een soort profetie waar alles uiteindelijk om draait. Het is zoals op de kaft van het boek staat een verbeeldingsroman. Waarom niet gewoon een fantasyroman? Waarom nu al melden dat de trilogie magistraal is, als er nog maar een deel uitgegeven is? Mag ik dat als lezer naderhand niet zelf bepalen? Waarom wordt me die mening via de kaft nu al opgelegd?
Deze roman is vanuit een belevend ik-perspectief geschreven, je leest dus als het ware vanuit de ervaringen en de belevenissen van de hoofdpersoon mee. Het nadeel hiervan vond ik dat ik op deze manier geen band kreeg met Chloë, en dat haar karakter mij zelfs op momenten tegen stond. Ze wordt naar mijn idee vaak boos of misselijk om niets en maakt onlogische beslissingen, begaat grove fouten. Nu is dat natuurlijk menselijk, want iedereen maakt weleens een verkeerde beslissing of handelt vanuit een bepaalde emotie waardoor het fout kan gaan, maar helaas vond ik hierin geen meerwaarde voor het verhaal.
Ik heb er veel moeite voor moeten doen om het boek te volgen. De vorm is ook heel ongewoon, hoofdstukken heten Fractaal en tellen af naar een Nulpunt. De illustraties die erin verwerkt zijn, waren voor mij geen aanvullingen op het verhaal, hoewel ze wel een beeld gaven over de wereld en ik ze goed getekend vond, al heeft de stijl mijn voorkeur niet. Gelukkig had ik als lezer nog genoeg ruimte om zelf in mijn hoofd voorstellingen te maken van de gelezen tekst.
Pas vanaf het punt waarop Chloë een speciale band krijgt met Anémos vond ik het echt spannend worden. Toch kon ik de climax aardig goed voorspellen. Het einde van het boek vond ik het allerbeste, daar bleef ik geboeid doorlezen.
Het boek past volgens mij gewoon tussen de serie boeken die ik eerder al las in het fantasygenre en is vanwege de uitzonderlijke vorm of stijl niet beter of slechter te noemen.
Ik vond deze roman in algemene zin gewoon goed, vandaar drie sterren. Als ik een cijfer zou moeten toekennen zou het een 7 zijn.