Filmisch geschreven verhaal met te weinig spontaniteit

Na de verschrikkelijke gebeurtenissen in Rode Koningin doen Mare en Cal er alles aan om uit de klauwen van koningin Elara en Maven te blijven. Onderduiken is voorlopig hun enige kans op overleven, maar allebei weten ze dat een nieuwe confrontatie onvermijdelijk is en dat ze voorlopig zwaar in de minderheid zijn. Hun laatste hoop ligt bij de nieuwbloedigen, mensen met rood bloed die net zoals Mare zilveren gaven bezitten. Enkel als deze unieke individuen de krachten bundelen, is er een kans om weerwoord te bieden aan het terreurbewind van Maven. Het verzamelen van de strijdkrachten vormt een grote uitdaging, niet alleen omdat ze her en der verspreid wonen, maar ook omdat Mare worstelt met zichzelf en haar rol in de opstand. Zeker als ze wordt verplicht om genadeloos te handelen en ze zo tegen wil en dank op haar vijanden gaat lijken.  

De eerste hoofdstukken van Zwaard van glas, het tweede deel van de dystopische reeks van Victoria Aveyard, barsten van de actie en zijn onverbiddelijk hard. Via ongedwongen taal brengt Aveyard de actie op filmische wijze recht naar de lezer en het lijdt geen twijfel dat de relatief jonge auteur over de nodige capaciteiten beschikt om de lezer op het puntje van zijn stoel te brengen en hem daar ook te houden. Deze overtuigende opening creëert hoge verwachtingen voor al wat volgt, maar daar ligt vooral teleurstelling te wachten.  

De zoektocht naar de nieuwbloedigen vormt de rode draad in het verhaal, maar wat een opwindende queeste hoort te zijn, draait algauw uit op een saai reisje. Aveyard heeft ideeën genoeg en haar toewijding is duidelijk merkbaar, maar dat vormt een deel van het probleem. Het geheel voelt te rationeel, haast mechanisch, waardoor de meeste ontwikkelingen de lezer koud laten. Als er al sprake is van actie of spanning, dan verloopt het vaak te gemakkelijk. Zo voelt een zwaarbeveiligd fort binnendringen meer als een ontspannen zondagsuitje.  

Een ander probleem is dat Aveyard onverwachte sprongen in de tijd maakt, waardoor de lezer geen kans krijgt om te wennen aan nieuwe situaties of om een band op te bouwen met de personages. De talrijke nieuwe nevenpersonages moeten het doen met een paar beschrijvende zinnen waardoor ze niets meer zijn dan een naam en een specifieke kracht die enkel in het leven is geroepen om later in het verhaal wel zeer goed van pas te komen.  

Het hoofdpersonage vormt wellicht het grootste probleem. Het is heel moeilijk om mee te leven met de wel zeer egocentrisch ingestelde Mare. Ze laat geen kans voorbijgaan om haar eigen verhevenheid te benadrukken (‘Ik ben het bliksemmeisje’) en neer te kijken op haar vrienden, die louter werkinstrumenten vormen om haar doel te bereiken. Deze kilheid trekt ook de liefdesdriehoek in het belachelijke omdat beide kemphanen geen enkele geloofwaardige reden hebben om gevoelens te koesteren voor Mare.  

De laatste honderd bladzijden zitten net zoals de eerste hoofdstukken barstensvol actie en opnieuw laat Aveyard haar schrijfmagie werken. Toch volstaat het zinderende einde niet om het teleurstellende middendeel te vergeten. Zwaard van glas voelt als een geforceerd filmscenario: visueel sterk, maar niet voldoende spontaniteit om een onderhoudend verhaal tot stand te brengen.