Verlies met herinneringen

Peter Zantingh (1983) heeft met Na Mattias een ode aan de muziek proberen te schrijven en literatuur en muziek te combineren. Bij aankoop van het boek krijg je er een playlist bij, die aansluiten bij de verschillende hoofdstukken.
Bij een ebook tref je deze niet aan.
Na Mattias trok mij in eerste instantie aan, omdat het over rouw en verwerking ervan gaat. Maar ook, het dat het leven verder gaat.
Er staan 8 verschillende verhalen in, die ogenschijnlijk op zichzelf staan. Niet in alle verhalen is de link naar Mattias duidelijk en ik vond ze ook niet allemaal even prettig leesbaar. Meerdere malen wilde ik stoppen met lezen, doordat er wazige verhalen tussen zaten, maar doorlezen is wel de moeite waard.
Bij ieder hoofdstuk moet je je als lezer opnieuw verdiepen in een nieuw karakter en erachter komen wat deze verbond met Mattias. Als je het boek snel achter elkaar uitleest en aantekeningen maakt, blijf je de verbanden zien. Meteen in het eerste verhaal, getiteld Amber ontdek je als lezer, dat Mattias een persoon is met 12 ambachten en dertien ongelukken. Hij maakt niets af en doet wat hij wil. Is hij autistisch ga je je afvragen? Wat er gebeurd is met Mattias kom je als lezer in de verhalen tegen, evenals wie Mattias was. Het verhaal van de blinde Chris heeft het meeste indruk op mij gemaakt, door de manier waarop je in zijn wereld rolt en hoe mensen tegen een blinde aankijken en ermee omgaan.
De mensen in de verhalen hebben gemeen dat ze Mattias (vaag) kennen en van muziek houden, ieder op zijn of haar eigen manier. Uit de personages spreekt iets van hoop. Aan het einde van elk hoofdstuk zijn ze verder dan aan het begin.
Herinneringen van mensen lopen als een rode draad door de verhalen.