Afstand en nabijheid in een therapeutische relatie

“De Psychiater en het meisje” is de debuutroman van Erik Rozing over een psychiater in opleiding, die met diverse uitdagingen te maken krijgt, zoals persoonlijkheidsproblemen, verslaving, automutilatie, (pogingen tot) zelfmoord, euthanasie en de therapeutische relatie.

Het ruim 400 bladzijden tellende verhaal wordt vanuit het perspectief van Edgar Simons, arts-assistent psychiatrie, in een vlotte eenvoudige schrijfstijl met humor en prachtige dialogen verteld. Er spelen meerdere samenhangende verhaallijnen, waarin Rozing de personages tot leven weet te brengen; je leeft en voelt met ze mee.

Edgar zit niet lekker in zijn vel en zijn leertherapeut, Bas, vraagt hem zichzelf te analyseren. “Ik stapte dokter Bas Verwoerds kamer binnen voor wat ik mijn wekelijkse worsteling met stilte noemde en hij leertherapie.” Weerstand en onzekerheid. “Waarom zijn er zoveel vragen en zo weinig antwoorden? Je bent hier om jóuw antwoorden te vinden. Ik kan je daar alleen maar naartoe leiden”.

Edgar gaat regelmatig bij zijn dementerende oma in Noordwijk langs. Zijn geliefde oma heeft het vaak over doodgaan; liefst met Edgars hulp. Ze belt hem op kerstavond. ”En toen dacht ik, Edgar is ook dokter. Zou jij oma niet willen helpen? Ze had daar al eerder op gezinspeeld en ik had steeds geantwoord dat ik mensen hielp door met ze te praten, niet door ze dood te maken.”

En dan Stella, een borderline patiënte, die regelmatig een eind aan haar leven probeert te maken. Ze fascineert hem. Ze confronteert hem met zijn onzekerheid en angst om zijn gevoel te volgen. “Ergens wist ik dat ze een punt had. Dat ik psychiater werd door mijn eigen gevoelens aan de kant te zetten. Waarom had Bas het daar nooit over? Als ik naar mijn patiënten luisterde, als ik ze mijn volle aandacht gaf, meedacht, invoegde, steunde en structureerde, of hoe je het ook noemde als je er was voor iemand, dan bracht dit met zich mee dat ik zelf in zekere zin verdween. Hoe beter ik daarin werd, er voor de ander te zijn, hoe meer ík verdween.” Stella dringt op een grenzeloos dwangmatige manier steeds verder Edgars leven binnen. “Het was een typische brief van een borderliner. Ze idealiseerde me. De ene week was ik een held en de volgende week zette ze me bij het grofvuil.” Edgar probeert haar op afstand te houden, maar heeft moeite zijn grenzen aan te geven.

Een meeslepend verhaal, waar ik van begin tot eind van heb genoten.