Mijn verhaal

“Ik heet Lucy Barton” is een Nederlandse vertaling van Elizabeth Strout’s “My name is Lucy Barton”, een subtiele beschrijving van een complexe relatie tussen moeder en dochter, armoede, eenzaamheid en het leven.

Lucy vertelt over de dagen dat zij in het ziekenhuis ligt na een blindedarmoperatie. Haar moeder, die ze jarenlang niet gezien heeft, zit plots aan haar ziekbed en blijft 5 dagen en nachten bij haar. Lucy is echt blij dat ze er is; “Ik was zo blij. O, wat was ik blij om zo met mijn moeder te praten!” Ze praten over mensen die ze beiden kennen uit het boerendorp Amgash, Illinois, waar Lucy is opgegroeid. Maar over voor Lucy belangrijke dingen wordt niet gesproken; “Ik wilde dat mijn moeder naar mijn leven vroeg.” Er wordt veel niet gezegd, maar tussen de regels door vertelt Strout een heel verhaal.

Lucy woonde tussen de soja- en maisvelden in een garage en later in het huisje van haar oudoom, waar het ’s winters ijskoud was. Ze bleef na schooltijd het liefst op school waar het warm was en waar ze haar huiswerk kon doen. Als haar huiswerk klaar was ging ze lezen, waardoor ze zich minder alleen voelde. De afstandelijkheid van haar ouders, het pesten op school en de armoede lieten diepe sporen na, maar Lucy wist zich ondanks alles wel te ontwikkelen en bouwt een leven op ….

Het verhaal en manier van schrijven raakte me. Ik kijk uit naar het vervolg “Niets is onmogelijk“ (Anything is Possible).