Lezersrecensie
P.I.D.
P.I.D.
door Bronja Hoffschlag
Met de muziek van de Beatles nog in mijn hoofd, als gevolg van een fantastisch optreden van een Nederlandse coverband, waar ik heel toevallig naar toe was geweest, begon ik aan deze bijzondere leesclub van De Perfecte Buren. Graag wil ik De Perfecte Buren, Bronja Hoffschlag en uitgeverij Agemo heel hartelijk bedanken voor het toegezonden boek en deze leesclubervaring.
Het gele boek met de grote blauwe kever erop valt op. Niet alleen door de kleur, maar vooral door wat er nog meer te zien is op de cover. Want wanneer je door de kleur heen kijkt zie je stukjes krantenartikel en foto’s. Het geheel voelt daardoor al een beetje mysterieus aan en geeft al een beetje prijs waar het boek over gaat.
De titel P.I.D. zal vooral bij oudere lezers een belletje doen rinkelen. Maar wees gerust als het je niet direct iets zegt, alles zal duidelijk worden, het enige wat je hiervoor hoeft te doen is dit fantastische boek te lezen.
Je zal dan vanaf de eerste bladzijde meegezogen worden in een uniek verhaal, waarin fictie en feiten door elkaar heen lopen en na het lezen niks meer het zelfde zal zijn.
1967. Nadat de achttienjarige Thomas Fremont een nieuwe foto van de Beatles ziet, raakt hij ervan overtuigd dat Paul McCartney om het leven is gekomen en vervangen door een bedrieger. Met ieder album dat verschijnt stapelen de aanwijzingen die hij ontdekt in de covers en liedteksten zich op, maar niemand hoort of ziet wat voor Thomas zo overduidelijk is. Hij besluit de waarheid aan het licht te brengen, een keuze met verstrekkende gevolgen.
1999. Beth denkt nog vaak terug aan de nacht, waarop haar enige zoon verdween. Thomas kwam nooit meer thuis. Dertig jaar heeft ze berust in het feit dat ze hem nooit meer zal zien, totdat ze in een kastje van haar man, Robert, een stapel documenten vindt en ontdekt wat Robert al die jaren angstvallig voor haar heeft verzwegen. Beth neemt een beslissing: ze moet en zal haar zoon terugzien. Hoe dan ook.
(bron: achterkant boek)
Bronja heeft een geweldige schrijfstijl. Ze weet je vanaf de eerste bladzijde te boeien. Nergens vond ik het saai worden, sterker nog hoe verder ik in het boek kwam, hoe boeiender ik het vond.
Door het boek in 4 delen te verdelen en het gebruik van zeer toepasselijke titels voor deze delen en de losse verwijzingen naar stukjes songtekst en de vermelding van de lp, voel je de aanwezigheid van de Beatles. Tussendoor zocht ik geregeld het stuk muziek op. Daardoor ging het voor mij steeds meer leven.
Met P.I.D. Heeft Bronja haar eerste roman geschreven. Eerder verschenen de thrillers “de rode kamer” en “De Skinner Methode.”
Dit boek is duidelijk een roman, toch is het soms zo spannend dat het net een thriller is. Misschien dat het tijd is voor een nieuwe boekengroepbenaming: de “romanthriller”. Erg knap gedaan.
Ook het onderwerp is heel origineel. Alleen hierdoor is het al geen standaard werk geworden. Heel goed gekozen en je merkt dat Bronja ontzettend veel hiervoor heeft uitgezocht.
Want toen ik halve wege het boek was, had ik echt de behoefte om zelf ook meer achtergrond informatie op het internet te gaan zoeken. En dan “klopt” alles met wat je hebt gelezen met de informatie van de stukken die gaan over mensen die denken zoals Thomas en Syd. Hierdoor raakte ik zelf wel steeds meer “in de war.” Want wat is nu waar en wat niet? Ik kan je wel vermelden dat wanneer je het boek uit hebt, het verhaal je niet zomaar meer los laat. En dat is iets wat maar weinig schrijvers kunnen zeggen.
En dan zit ik na te denken of ik nog een min puntje heb gevonden. En mijn antwoord daarop is nee. Misschien dat het enige puntje zou kunnen zijn het net iets te veel gebruik van de smiley. Omdat het mij niet altijd even duidelijk was waarom hij verscheen (terwijl dat op de meeste momenten wanneer hij verscheen heel goed duidelijk was). Maar dat is zoeken naar iets van kritiek, want verder kon ik helemaal niks vinden.
Ik ben van de personages gaan houden. Ik had grote bewondering voor alles wat Syd voor zijn Sadie en Beth heeft gedaan.
Ik vond het mooi te lezen met hoeveel passie en gevoel Kirstie haar werk deed.
De stilte van Sam, de vastberadenheid en het geloof van Tom, de romantiek, het verdriet en verlies, de woordgrapjes die me lieten glimlachen en de spanning die tot op de laatste bladzijde voelbaar was, het zat er allemaal in.
Kortom, ik ben reuze enthousiast over dit unieke boek. En ik kan dan ook niets anders dan 5 dikke sterren geven.
door Bronja Hoffschlag
Met de muziek van de Beatles nog in mijn hoofd, als gevolg van een fantastisch optreden van een Nederlandse coverband, waar ik heel toevallig naar toe was geweest, begon ik aan deze bijzondere leesclub van De Perfecte Buren. Graag wil ik De Perfecte Buren, Bronja Hoffschlag en uitgeverij Agemo heel hartelijk bedanken voor het toegezonden boek en deze leesclubervaring.
Het gele boek met de grote blauwe kever erop valt op. Niet alleen door de kleur, maar vooral door wat er nog meer te zien is op de cover. Want wanneer je door de kleur heen kijkt zie je stukjes krantenartikel en foto’s. Het geheel voelt daardoor al een beetje mysterieus aan en geeft al een beetje prijs waar het boek over gaat.
De titel P.I.D. zal vooral bij oudere lezers een belletje doen rinkelen. Maar wees gerust als het je niet direct iets zegt, alles zal duidelijk worden, het enige wat je hiervoor hoeft te doen is dit fantastische boek te lezen.
Je zal dan vanaf de eerste bladzijde meegezogen worden in een uniek verhaal, waarin fictie en feiten door elkaar heen lopen en na het lezen niks meer het zelfde zal zijn.
1967. Nadat de achttienjarige Thomas Fremont een nieuwe foto van de Beatles ziet, raakt hij ervan overtuigd dat Paul McCartney om het leven is gekomen en vervangen door een bedrieger. Met ieder album dat verschijnt stapelen de aanwijzingen die hij ontdekt in de covers en liedteksten zich op, maar niemand hoort of ziet wat voor Thomas zo overduidelijk is. Hij besluit de waarheid aan het licht te brengen, een keuze met verstrekkende gevolgen.
1999. Beth denkt nog vaak terug aan de nacht, waarop haar enige zoon verdween. Thomas kwam nooit meer thuis. Dertig jaar heeft ze berust in het feit dat ze hem nooit meer zal zien, totdat ze in een kastje van haar man, Robert, een stapel documenten vindt en ontdekt wat Robert al die jaren angstvallig voor haar heeft verzwegen. Beth neemt een beslissing: ze moet en zal haar zoon terugzien. Hoe dan ook.
(bron: achterkant boek)
Bronja heeft een geweldige schrijfstijl. Ze weet je vanaf de eerste bladzijde te boeien. Nergens vond ik het saai worden, sterker nog hoe verder ik in het boek kwam, hoe boeiender ik het vond.
Door het boek in 4 delen te verdelen en het gebruik van zeer toepasselijke titels voor deze delen en de losse verwijzingen naar stukjes songtekst en de vermelding van de lp, voel je de aanwezigheid van de Beatles. Tussendoor zocht ik geregeld het stuk muziek op. Daardoor ging het voor mij steeds meer leven.
Met P.I.D. Heeft Bronja haar eerste roman geschreven. Eerder verschenen de thrillers “de rode kamer” en “De Skinner Methode.”
Dit boek is duidelijk een roman, toch is het soms zo spannend dat het net een thriller is. Misschien dat het tijd is voor een nieuwe boekengroepbenaming: de “romanthriller”. Erg knap gedaan.
Ook het onderwerp is heel origineel. Alleen hierdoor is het al geen standaard werk geworden. Heel goed gekozen en je merkt dat Bronja ontzettend veel hiervoor heeft uitgezocht.
Want toen ik halve wege het boek was, had ik echt de behoefte om zelf ook meer achtergrond informatie op het internet te gaan zoeken. En dan “klopt” alles met wat je hebt gelezen met de informatie van de stukken die gaan over mensen die denken zoals Thomas en Syd. Hierdoor raakte ik zelf wel steeds meer “in de war.” Want wat is nu waar en wat niet? Ik kan je wel vermelden dat wanneer je het boek uit hebt, het verhaal je niet zomaar meer los laat. En dat is iets wat maar weinig schrijvers kunnen zeggen.
En dan zit ik na te denken of ik nog een min puntje heb gevonden. En mijn antwoord daarop is nee. Misschien dat het enige puntje zou kunnen zijn het net iets te veel gebruik van de smiley. Omdat het mij niet altijd even duidelijk was waarom hij verscheen (terwijl dat op de meeste momenten wanneer hij verscheen heel goed duidelijk was). Maar dat is zoeken naar iets van kritiek, want verder kon ik helemaal niks vinden.
Ik ben van de personages gaan houden. Ik had grote bewondering voor alles wat Syd voor zijn Sadie en Beth heeft gedaan.
Ik vond het mooi te lezen met hoeveel passie en gevoel Kirstie haar werk deed.
De stilte van Sam, de vastberadenheid en het geloof van Tom, de romantiek, het verdriet en verlies, de woordgrapjes die me lieten glimlachen en de spanning die tot op de laatste bladzijde voelbaar was, het zat er allemaal in.
Kortom, ik ben reuze enthousiast over dit unieke boek. En ik kan dan ook niets anders dan 5 dikke sterren geven.
3
Reageer op deze recensie
Meer recensies van jolaplus
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
