Hemel boven Londen, niet de beste van Nesser, maar wat kan die man schrijven!!!

Haken Nesser, Hemel boven Londen

Telkens als er een nieuw boek van de hand van Hakan Nesser verschijnt ontstaat er bij mij een gelukzalige nieuwsgierigheid. Persoonlijk ben ik een groot bewonderaar van vooral de schrijfstijl en de verhaalopbouw van de Zweedse schrijver, en tot nu toe moet ik zeggen dat ik nog nooit teleurgesteld was als ik het boek weer uit gelezen had.
Ik vind dat Nesser de gave bezit om een verhaal nooit als een verplicht nummer te zien. Niet zelden merk je dat een aantal schrijvers die begonnen zijn aan een serie boeken met dezelfde hoofdpersoon na een poosje, onder druk van de uitgever die de verkoop op peil wil houden, een vorm van automatische piloot gaan aannemen, wat de kwaliteit van de verhalen niet ten goede komt.
Bij Hakan Nesser heb ik dit gevoel nog nooit gehad. Zowel bij de serie met Van Veeteren in de hoofdrol en bij die waar Barbarotti de dienst uitmaakt, heb ik nooit het gevoel gehad dat een boek afgeraffeld was. Integendeel, iedere keer als er een nieuw exemplaar verschijnt, verbaasd het mij. dat hij, met een ogenschijnlijk gemak, van een simpel gegeven een verhaal kan laten opbloeien tot uiteindelijk een fantastische apotheose, waarbij je geregeld op het verkeerde been wordt gezet.
Toen ik hoorde dat de nieuwe Nesser meer een roman werd dan een thriller, was mijn nieuwsgierigheid nog meer gewekt.’ De Zomer van Kim Novak’ zat ook meer in dat genre en ik vond dat een prachtig schrijven.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen; het is naar mijn mening niet het sterkste boek van Nesser gebleken. Het lijkt of hij in tweespalt is geweest in het schrijven van een roman of van een thriller en dat hij uiteindelijk uitgekomen is in een mengelmoesje van beide, waarbij de verschillende stijlen niet goed uit de verf zijn gekomen.
Nesser blijft een grootmeester in het uitwerken van de hoofdpersonen in zijn verhalen. In dit boek in met name de omschrijving van Irina, de dochter van de levenspartner van Leonard, grandioos omschreven. Wat wel opvallend is dat sommige figuren uit het verhaal veel minder uit de verf komen en dat is voor mij ook een beetje het mindere van dit boek. De verhaallijn is voor mij vrij duidelijk: een man die stervende is en in zijn laatste dagen zijn leven de revue laat passeren, zijn niet mis te verstane fortuin wil verdelen aan zijn nabestaanden en aanverwanten. Zijn fouten en misinschattingen maken pijnlijk duidelijk dat hij tot de conclusie moet komen dat hij na zijn eerste serieuze relatie nooit meer gelukkig is geworden, ook niet met Maud, waar hij een langdurige relatie mee heeft.
Waar het verhaal voor mij uit de pas gaat lopen, zijn de verschillende bij verhalen, die het geheel wat vertroebelen. Zo kan ik de rol van Lars Gustav Selen wel plaatsen in het geheel, maar het maakt een beetje een geforceerde indruk. Zo ook de rol van Gregorius, de zoon van Maud, vind ik vrij langdradig, vooral als hij zich uitgeeft als Paul F. Kerran.
Wat overblijft, als Leonard zijn laatste adem heeft uitgeblazen,is bij mij de twijfel of ik nu en boek heb gelezen die de eerste keer niet goed bij mij landt en of ik op termijn dit nogmaals moet lezen om een nog beter begrip en inzicht te krijgen. Ik weet nog niet goed hoe ik het boek moet duiden, maar wat overeind blijft voor mij is dat Hakan Nesser een geweldige schrijver is, die de kunst verstaat om van een paar verhaallijnen een prachtig verhaal te maken, maar met de Hemel boven Londen weet ik (nog) niet goed hoe ik dit moet plaatsen.
De aanduiding ‘literaire thriller’ die uitgever De Geus aan dit boek meegeeft, maakt de verwarring niet kleiner.