Spanning ver te zoeken

Dat de term ‘literaire thriller’ niet meer weg te denken is uit de Nederlandse boekenwereld, mag geen verrassing meer zijn. Men kan zich de vraag stellen of alles wat onder deze noemer wordt weggezet ook daarvoor in aanmerking komt, en waar ligt de grens voor wat betreft deze aanduiding. Hieronder is de ‘vrouwenthriller’ sinds een aantal jaren de grootste trend. Boeken geschreven voor, door en over vrouwen en als deze criteria worden aangehouden dan past Het verdwenen kind van Esther Vermeulen precies onder deze aanduiding.

Het verdwenen kind is het eerste van inmiddels vijf delen over Bureau MaRit, dat staat voor ‘Mysterie & antwoorden, Relatie & info-Team’ en is opgericht door Marit Johansen en haar broer James. Dit boek is in 2011 eerst in eigen beheer uitgegeven door Esther Vermeulen en in 2016 door Veltman uitgevers opnieuw uitgebracht.

Esther Vermeulen is een schrijfster uit Rotterdam, die naast haar parttime baan bij een IT bedrijf zich op allerlei manieren met schrijven bezighoudt. Zo heeft zij korte artikelen geschreven over de opvoedperikelen van haar eigen zoon, spannende kinderverhalen en een paar korte verhalen waaronder een detective, voordat zij aan het schrijven over detective Bureau MaRiT is begonnen. 

Marit haar eerste klant is Cora Rokks, die een vermoeden heeft dat haar man, de rijke Hugo Talens, een minnares heeft. Als tijdens het onderzoek van Marit Hugo Talens dood onder aan de trap in zijn huis wordt gevonden, lijkt de zaak een moorddadig karakter te krijgen. De tweede zaak voor Marit dient zich aan als Debbie van Diemen haar hulp inroept omdat ze het vermoeden heeft dat haar buurman niet de waarheid vertelt, als Debbie hem vraagt naar een jongensstem die haar zoon heeft gehoord bij hem in huis. Daarnaast wordt in Rotterdam al een paar dagen een driejarig meisje vermist, waar Marit indirect ook mee te maken krijgt.

De verhaallijnen in dit boek lopen door elkaar heen, maar dat is niet storend. De personages zijn goed uitgewerkt en herkenbaar. Het verhaal leest prettig, maar het is geen boek dat spanning opbouwt. Er zijn te weinig momenten waarop het verhaal uit de middenmoot omhoog komt, het kabbelt voort en wordt eigenlijk nergens echt opwindend. Als het verhaal een wending krijgt, waardoor het lijkt op te leven, vlakt dit al snel weer af. Daarnaast zijn er te veel zaken die afleiden, zoals de beschrijvingen van de kledingkeuzes van Marit en het vreemde bondgenootschap met een mannelijke privédetective. Dit komt de vaart van het verhaal niet ten goede. Marit Johansen lost haar zaken op met een gemak waar je vraagtekens bij kan zetten en waardoor het einde van het boek licht ongeloofwaardig wordt.

Het boek wordt op de binnenflap omschreven als ‘een spannende detectiveroman met een vleugje romantiek waarbij ook de humor niet ontbreekt’. Het is echter te hopen dat de volgende delen van Bureau MaRiT dit wel waar kunnen maken, want Het verdwenen kind kan dit zeker niet.