In de familie Stevens vindt een heugelijke gebeurtenis plaats. Moeder Didi bevalt van een gezonde dochter die de naam Indy krijgt. De bevalling is heel zwaar geweest en Didi moet nog enige tijd het bed houden. Omdat Oscar, de echtgenoot van Didi en de kersverse vader over een paar dagen weer aan het werk moet, komt een kraamhulp Didi ondersteunen. Hennequin Smith is haar naam, ze is bloedmooi, woont in een schitterend dakappartement en is ontzettend aardig. Didi kan het meteen goed met haar vinden. Wat Didi en Oscar niet in de gaten hebben is dat Hennequin wel een heel erg eigen invulling aan het begrip kraamhulp geeft.
Miriam de Moor werkt bij de Rotterdamse politie. Zij is nog steeds niet over de dood van haar broer Bart heen. Door een ongelukkige val van de trap liet hij het leven maar Miriam heeft haar twijfels bij deze verklaring voor de dood van haar broer. Bart was getrouwd met Hennequin Smith en door de dood van Bart is zij ineens een schatrijke weduwe geworden. Miriam is heel nieuwsgierig naar wie Hennequin in werkelijkheid is en begint een eigen onderzoek naar deze raadselachtige vrouw. Zij ontdekt een aantal huiveringwekkende details uit haar leven. Hennequin blijkt een levensgevaarlijke psychopate te zijn aan wie de zorg voor een kwetsbaar gezin is toevertrouwd.
Esther Verhoef heeft een heldere en beeldende schrijfstijl. Ze heeft niet veel woorden nodig om haar gedachten op papier te zetten. In korte hoofdstukken, waarin wisselend vanuit het perspectief van de hoofdpersonen het verhaal wordt verteld, trakteert Esther Verhoef de lezer op een boeiende, pakkende en huiveringwekkende thriller. Het op bedekte wijze spelen van een gruwelijk en dodelijk spel met kwetsbare mensen lijkt misschien niet zo schokkend omdat het zo bedekt gebeurt, maar vergis je niet. Als je je een voorstelling probeert te maken van wat er echt gebeurt, lopen de koude rillingen je over de rug. Het is in gemeen en zeer verontrustend. De verdeling tussen goed en slecht is vanaf de eerste bladzijden bekend maar dat heeft geen enkele invloed op de spanning in het verhaal. De opbouw van het verhaal is dusdanig geraffineerd dat je ongemerkt bladzijde na bladzijde leest en omslaat en de wereld om je heen dreigt te vergeten. Zo moet een thriller geschreven worden. De personages hebben veel diepgang waardoor ze levensecht worden. Sommige passages zijn zo goed geschreven dat het lijkt alsof je als een zeer betrokken figurant deel uit maakt van de scene. De ontknoping van het verhaal, waarin alle puzzelstukjes op hun plaats vallen, is spannend en had best iets meer pagina's mogen hebben. Dat geldt ook voor het prille daten tussen Miriam en Boris. Dat heeft iets heel fris en onbezorgds maar krijgt wat weinig aandacht.
Dat Esther Verhoef heel erg goed kan schrijven is bekend en met de uitstekend thriller De kraamhulp bevestigt zij dat.