Het Slot van Semmier

Semmier zat tien jaar in een AZC, wachtend op een verblijfsvergunning. Zijn relaas las ik binnen twee dagen uit. In die tegenstelling tussen vertelde tijd en leestijd schuilt direct de kracht en zwakte van de roman. Door de aaneenschakeling van prachtige anekdotes, die ofwel woede ofwel een lach opriepen (of beide emoties tegelijkertijd), las ik het boek zo snel uit dat het me niet lukte om me in te leven in de uitzichtloosheid van het bestaan in een AZC en de onmacht die de vluchtelingen daarbij voelden.
Maar ja, hoe schrijf je een roman waaraan maar geen einde lijkt te komen en die desondanks leesbaar is? Dat is schier onmogelijk. Toch bestaat er een boek dat hierin slaagt: Het Slot van Kafka. Vreemdeling K. komt aan op een voor hem onbekende plek, met als doel om landmeter te worden in Het Slot. De lokale bewoners begrijpen hem niet en hij begrijpt de lokale bewoners niet. De sleutel naar succes lijkt de ambtenaar Klamm, maar het lukt de vreemdeling maar niet om deze Klamm te speken. De bewoners doen er alles aan om deze ontmoeting te saboteren, om redenen die nooit geheel duidelijk worden. Wel is duidelijk dat zij K. maar een onbeschofte vlegel vinden. Hoe haalt hij het in zijn hoofd om Klamm te willen storen? De eerwaarde ambtenaar heeft wel wat anders aan zijn hoofd dan zich te bekommeren om het onbeduidende geval K.
En dus raakt K. steeds verder verdwaald in het labyrint op en om Het Slot. Zo verdwaald dat hij na vele pogingen niet eens meer weet met welk doel hij in deze contreien is beland. Tot een hogere voorzienigheid ingrijpt. Een kracht buiten de roman om. Kafka sterft. Waardoor, ironisch genoeg, Het Slot geen slot kent.
Voor Semmier en zijn schepper kwam er een einde aan het wachten. K. is gedoemd om voor eeuwig rond te dwalen.