Ruth Rendell is inmiddels een jaar of tachtig, en dat is hier en daar te merken. Het verhaal speelt zich deels af in de winter, en er wordt soms wel erg veel aandacht besteed aan de kou en de e gladheid buiten. Toch is Rendell haar scherpe, illusieloze kijk op de mensen niet verloren, en in deze roman over de inwoners van een flatgebouw die meestal langs elkaar heen leven, maar wier levens elkaar soms raken is weer heel geslaagd. Je blijft ze onthouden: de sinistere concierge, de oude dame die naar een leven vol `stroeve en onvriendelijke relaties' en `saaie banen waar maar geen eind aan leek te komen' besloten heeft zich dood te drinken, de mislukkende journalist en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat Rendell met haar tijd meegaat, blijkt wel uit het feit dat ze hier, na de islamitische medeburgers Slapende honden deze keer Aziatische immigranten in het verhaal betrekt.
Het boek mist misschien de ijzingwekkende diepgang van Rendells allerbeste werk, maar is toch zeker een aardige toevoeging aan haar oeuvre.