Langdradig als luisterboek

Wat een langdradig verhaal, maar dat kan ook komen omdat dit boek zich misschien niet leent als luisterboek. Je kunt dan niet diagonaal door het boek en de langdradige scènes overslaan. Het meest hinderlijk is dat de voorlezer nergens een pauze inlast, zodat je zonder overgang, van de ene scène in de andere terechtkomt, of van de gedachten van de ene persoon in die van de ander. Zonder onderbreking beland je van de supermarkt, waar Lotte boodschappen doet, op het bureau van Fillon, de inspecteur die de moord onderzoekt, zonder onderbreking van het applaus na een optreden van Lotte Pradel naar een cel in de Franse gevangenis. Hier kan de voorlezer vermoedelijk zelf weinig aan doen, dit is een montagekwestie, maar het is erg vervelend. Een scène waarin Lotte en haar broer in de auto een conversatie hebben gaat naadloos over in de conversatie tussen rechercheur Fillon en Marie. "Morgen halen we je pillen. Afgesproken?" (Voor de duidelijkheid, dit is de conversatie tussen Lotte en haar broer, onmiddellijk gevolgd door de conversatie tussen Fillon en Marie) "Wat ben je vroeg", zei Marie.
In de roman zelf worden deze scènes ongetwijfeld gescheiden door witregels. Wat de voorlezer betreft: de toon is hier en daar wat kinderachtig, de melodie soms onlogisch, dan gaat de zin omhoog, waar die juist wat vlak had moeten blijven. Niet erg prettig om naar te luisteren.