Een mindere Ellory

Wie denkt Mitch Newman wel dat hij is, als hij tegen het einde van het verhaal zich opdringt aan mensen van de geheime dienst die hij eindelijk zover heeft gekregen om zijn, van vermoedens aan elkaar hangende, veronderstellingen serieus te nemen. Vermoedens, waarvan we nu weten dat het feiten waren (en waarvan de geheime dienst geweten zou kunnen hebben dat het allesbehalve vermoedens waren), maar door alleen het boekenmagazijn in ogenschouw te nemen en te veronderstellen dat hier zomaar eens een scherpschutter het op het leven van de president zou kunnen hebben gemunt, is wat kort door de bocht. Maar voordat dat gebeurt gaat er nog heel wat aan vooraf. Mitch koos, jaren geleden, voor een carrière als oorlogsfotograaf in Korea en zette zodoende zijn relatie met Jean op het spel. Zijn carrière was van korte duur, slechts vier maanden, maar zijn toenmalige vriendin, Jean, reageerde nooit meer op zijn brieven.
En dan belt de moeder van Jean hem met de mededeling dat Jean dood was. Zelfmoord. Mitch twijfelde al snel aan deze 'zelfmoord' en ging op onderzoek uit. Probeerde het spoor te pakken te krijgen dat Jean ooit had uitgestippeld. Het spoor betrof enkele namen die achter op een visitekaartje van een rechercheur waren genoteerd. De rechercheur wilde niet met hem praten, wat hij toch uiteindelijk door aandringen van Mitch aanvankelijk wel deed, maar na enkele gebeurtenissen weer herriep. Hij had een gezin en dat wilde hij niet in de waagschaal stellen. Dit klinkt al spannender dan het boek was.
Vreemd genoeg loopt ieder spoor dood en het wordt de lezer onvoldoende aannemelijk gemaakt dat er sprake is van een zaak. Mitch vertrekt een paar keer naar Dallas en ontloopt per ongeluk een bezoek van mensen die naar hem op zoek zijn en zijn wandelgangen proberen na te gaan. Amateurs dus, want Mitch is bepaald geen professional. Bij thuiskomst hoort hij van de bevriende barkeeper dat er een paar keer naar hem is gevraagd. Maar nergens komt Mitch in gevaar of voelt hij zich ernstig bedreigd.
Het verhaal wil nergens spannend worden. De gesprekken tussen belangrijke personen rondom de president en zijn broer Robert zijn niet van het kaliber dat je vreest voor het ergste. Uiteindelijk, bij de apotheose, blijkt dat die gesprekken wel degelijk ergens over gingen. Zo is het boek eigenlijk één lange inleiding naar de plot geweest. De plot waar voor het eerst de fotograaf baat heeft van het feit dat hij foto's heeft gemaakt.
Dit is de minste Ellory die ik heb gelezen (geluisterd), want hij heeft wel degelijk prachtige, sfeervolle en spannende boeken geschreven. In dit boek had veel meer gezeten als Ellory echt zijn best had gedaan. Jack Ruby had beter uit de verf kunnen komen (want toen het ergens om leek te gaan gaan ...). Mitch zou veel vaker echt in het nauw gedreven kunnen zijn, hij had veel meer gebruik kunnen maken van zijn beroep als fotograaf, om maar wat te noemen.
Het boek is adequaat voorgelezen door Rick van de Westelaken. Hij ontstijgt een beetje de nieuwslezer, maar wordt nergens echt een rasverteller.