Teleurgesteld

Ja, Barbarotti is een sympathieke inspecteur, maar de wijze waarop de misdaad uiteindelijk werd opgelost en de dader werd ontmaskerd heeft me toch teleurgesteld. Nadat iedereen vergeefs op zoek is gegaan naar de moordenaar die zijn moorden 'aankondigde' is de stemming wat gelaten. Misschien blijft de moordenaar onvindbaar. Totdat commissaris Asunander inspecteur Barbarotti bij hem uitnodigt en een nieuw licht werpt op de zaak. Na enig denkwerk kwam Asunander tot bepaalde inzichten. Die nieuwe invalshoek is op zich niet zo gek, maar komt wel uit de lucht vallen. Ineens is er een dader (niet eens meer een verdachte overigens), zo blijkt uit het verhoor van een nicht van hem (de moordenaar). En dan gaat het ineens, niet in lijn met de rest van het verhaal, wel heel erg snel. Ja, achteraf ...
En waarom die dader tot die tijd onder de radar is weten te blijven? Waarom er geen sporen van hem te vinden waren? Dat verklap ik niet, maar ik vond het een tamelijk goedkope truc.
Over de snelheid van het verhaal gesproken, het ontgaat me volkomen waarom Asunander, als hij Barbarotti belt - die ergens in een espressobar een kop koffie drinkt - aan Barbarotti vraagt om naar huis te gaan ("ik wil in alle rust met je praten") , hem daar vervolgens belt en dan vraagt om bij hem langs te komen. Waarom dat niet meteen gevraagd?
Kortom, als je een whodunnit wil lezen, zoals ik verwachtte te lezen, dan zou dit boek je kunnen teleurstellen. De misdaden, de zoektocht naar de dader spelen bijrollen bij de overige gebeurtenissen die het leven van Barbarotti inkleuren. Wil je een aardig verhaal lezen over de wederwaardigheden van een Zweedse inspecteur, dan zou dit boek je best kunnen bekoren.