Poëzie zonder woorden

De fantastische wijze waarop Jeroen Willems dit verhaal voorleest is ongetwijfeld ook van invloed op mijn oordeel; het kon niet lang genoeg duren. Maar het is in de eerste plaats de verdienste van Foer die wederom een fantastisch boek heeft geschreven over liefde en onverwerkt verdriet. Ik was soms tot tranen geroerd en een andere keer schaterde ik het uit. Prachtig proza, af en toe zelfs bijna poëzie. Poëzie vooral als de opa van Oscar (blijkt later) zijn eerste brief schrijft over hoe hij steeds meer woorden verloor en tot slot alleen nog communiceerde via zijn opschrijfboekje en met zijn linker- en rechterhand. Deze scene behoort tot de mooiste die ik ooit las.
Het is overigens wel opletten geblazen wie in het verhaal aan het woord is. Het verhaal gaat over Oscar die zijn vader heeft verloren op 11 september 2001 in de twin towers en een zoektocht begint naar het slot van de sleutel die hij op een gegeven moment vindt. Tijdens deze zoektocht ontmoet hij verschillende kleurrijke personen. Verder spelen zijn opa en zijn oma een belangrijke rol in het verhaal. Aan de hand van de brieven van opa aan zijn (ongeboren) kind - de vader van Oscar dus - ontvouwt zich langzaam een tragedie. Oma schrijft aan Oscar over haar gevoelens. Prachtig zoals Foer deze drie geschiedenissen met elkaar verweeft en de personages zeer geloofwaardig tot leven brengt.