Hoe een bedacht verhaal zo levensecht kan zijn

Heel lang geleden, ik was student, begon ik aan Opwaaiende Zomerjurken van Oek de Jong, vanwege de laaiende recensies. Ik heb het boek nooit uitgelezen. Misschien dat ik het nu, na het lezen van de Zwarte Schuur, alsnog ga doen. De Zwarte Schuur is een roman waarin het verleden van kunstschilder Maris Coppoolse de rode draad vormt. Als veertienjarige was hij, in Zeeland, betrokken bij een noodlottig ongeval dat hem zijn leven lang achtervolgt. Aangrijpend hoe het verleden niet rust voor de achterblijvers van het meisje Matti. Aangrijpend maar tegelijk ook realistisch en begrijpelijk.
Inmiddels heeft Maris een relatie met Fran en met haar kinderen, zijn stiefkinderen, heeft hij een hechte band. Het meest met Stan, een stoer meisje dat fotografeert in oorlogsgebieden.
Het is heel knap hoe De Jong de gespannen relatie tussen Maris en Fran tot leven wekt, de schrijnende miscommunicatie, het onuitgesproken onbegrip en de verwijdering die hierdoor tussen Maris en Fran ontstaat. Maris is een moeilijke man, die soms opvliegend kan zijn, maar toch is hij ook sympathiek omdat hij zijn lot min of meer gelaten ondergaat.
Het is een roman waarin de personages levensechte figuren zijn, met wie je kunt meeleven; personages die je kunt begrijpen, ook de broers van Matti, van wie je zou wensen dat ze minder kortzichtig zouden zijn, met Maris en Fran, die je wat meer geluk en voorspoed gunt.

Het luisterboek had baat gehad bij een betere voorlezer dan Roel Bentz van den Berg. Hij leest voor alsof hij de eerste was die zijn vinger opstak toen, in de vriendenkring van Oek de Jong, gevraagd werd wie het verhaal zou willen voorlezen. Zo van, 'ja hoor, dat doe ik wel (even)!' Voorlezen is echt een vak dat niet iedereen zo maar tot een goed einde brengt. Regelmatig treft hij de toon van een zin verkeerd, vergaloppeert hij zich aan een zin. Het is niet bedroevend slecht, dat nu ook weer niet, maar het is erg amateuristisch. Ik zou het niet beter doen, maar waarschijnlijk ook niet veel slechter. Maar ik zou mijn vinger ook nooit hebben opgestoken.