Heerlijke Victoriaanse Sfeer

Nu de Neerlanders hun angst voor de vampiers overwonnen hebben en langzaam verslaafd raken aan het pulver dat uit Ath’vacci bloed wordt gewonnen, ligt er een mooie basis voor deel twee van Bloedwetten.

Ik citeer vrij uit mijn recensie over het eerste deel: … nog wel even de vraag of dit verhaal over vampiers onder horror valt of hebben we te maken met een romantisch Victoriaans drama? Diezelfde vraag werd ooit gesteld bij de klassieker Dracula van Bram Stoker. In goed gezelschap dus. En laten we daarom maar geen labels proberen te plakken. In ieder geval is er ook voor de romantisch ingestelde lezer genoeg te beleven.

In dit tweede deel slaat de balans verder door naar het romantische drama, ten koste van de strijd om het bloedpulver. Is dat jammer? Ja. Is het erg? Nee. Juist die combinatie van vampiers en erotiek in de Victoriaanse eeuw van de preutsheid maakt dit het beste boek om in deze grijze mistige novembermaand te lezen. Weggekropen onder een dekentje in de hoek van de bank. Helaas … geen open haard, maar wel een goed glas cognac. Wat een genot.

De schrijfstijl van Drenth steekt met kop en schouders boven het Nederlandse maaiveld uit. Door woordgebruik en sterke dialogen weet ze een prachtige en levensechte Victoriaanse sfeer te scheppen. Drenth trekt je het verhaal in en laat je niet meer los. Daarbij schuwt ze de ‘gory details’ niet.

De aandacht verschuift in dit tweede deel wat meer naar de vrouwelijke hoofdrolspelers. Ook daarvoor geldt: jammer (ik had graag wat meer verdieping gezien in figuren als de jager Argasz en de ‘gemaakte’ Collignon) maar niet heel erg. Ik ben gaan houden van de tragische Verena Vrijgeboren en stiekem een beetje verliefd geworden op de bloedstollende madame LaSoeur. Als je dat voor elkaar krijgt dan doe je als auteur toch iets goed. Iets heel goed.

Vanwege de beide ‘jammers’ net geen vijf sterren …
... die bewaren we dan voor het volgende deel.