Meer gevoel

Dit boek heb ik vorige week uitgelezen en het lukt me maar niet om de recensie te schrijven. Zoals Misha zou zeggen: 'ik heb geen woorden'. Ik heb wel heel veel gedachten over het boek, maar kan het niet in een paar woorden samenvatten. Ik doe een poging.

Het basisidee voor dit boek is erg sterk, en dat geraamte (of plot zo u wilt) wordt als een soort psychologische thriller goed uitgewerkt. De schrijfstijl van Hoffschlag vind ik opvallend beknopt en concreet, informeel zonder plat te worden. Dat leest gewoon op een hele natuurlijke manier lekker weg en is absoluut een compliment waard.

Mijn ambivalente gevoel zit 'm deels in de lengte van het boek. Een goede redacteur (eerlijk en oprecht) had wonderen kunnen doen. En dan dat schreefloze lettertype … een bewuste keuze neem ik aan, maar onrustig dus vermoeiend en dat komt het lezen niet ten goede.
Meer moeite heb ik met het stijlfiguur waarbij een gebeurtenis vanuit verschillende perspectieven wordt verteld. Hier werkt dat niet omdat het heel veel dialoog betreft, en dat is natuurlijk vanuit ieder perspectief gelijk. Zo ontstaat veel herhaling en dat gaat na verloop van tijd irriteren. Het wisselen van perspectief moet er juist voor zorgen dat je meer in de ‘psyche’ van die ander kruipt en dat gebeurt te weinig. Hoffschlag mag veel meer vanuit haar hart schrijven dan vanuit haar hoofd. En dat kan ze zeker, getuige het stukje tekst helemaal voorin het boek. Ze draagt het boek op aan een – naar ik aanneem overleden – vriendin. En die paar regels tekst bezorgen me kippenvel. Jammer dat die intense beleving in het boek zelf niet terugkomt.

Zie je wel: nu lijkt het toch of ik alleen maar aan het zeuren ben. En dat wil ik juist niet! Ik vond het een goed boek, waarin vooral naar het einde toe het tempo flink omhoog gaat. Ben reuze benieuwd naar het vervolg en de verdere verwikkelingen tussen Misha en Skinner.