Zijn eigen weg

Deel 2 pakt de draad precies daar op, waar we die bij deel 1 los hebben moeten laten: de jacht naar de legendarische Hoorn van Valere wordt vervolgd. De voorspelling geeft aan: vlak voor de grote strijd zal de Hoorn worden gevonden en de grootste helden die ooit leefden zullen komen vechten voor degene die op de Hoorn blaast. Dat kan dus zijn voor de goeie kant maar ook voor de donkere kant. Blijft ook dit boek weer de vraag: wie behoort er eigenlijk tot “The Dark Lord”? En dat maakt dit verhaal ook zo spannend. Nog heel eventjes dan, over LotR: in het eerste deel waren er wel heel veel overeenkomsten te vinden met de klassieker van Tolkien. In dit tweede deel slaat Jordan toch echt zijn eigen weg in. Zowel in karakterontwikkeling als in worldbuilding.

Blijft nog het puntje ‘tempo’. Jordan neemt wel uitgebreid de tijd om het verhaal te vertellen. Hij houdt bewust heel wat kaarten tegen de borst. We ontmoeten veel nieuwe karakters en meestal vind ik dat verwarrend, maar de momenten waarop nieuwe karakters dit verhaal binnenkomen zijn juist de mooiste stukken van het boek omdat je telkens weer andere gezichtspunten ervaart over deze wonderbaarlijke wereld. Een universum dat zich steeds verder ontrolt, terwijl veel vragen over wat we hebben gelezen nog niet eens beantwoord zijn. Niet alles is daardoor even goed te volgen. Ik heb een beetje hetzelfde gevoel als bij het eerste deel: het verhaal begint heel sterk en laat je verlangen naar meer, dan gaat de handrem erop – soms zo erg dat het irritant wordt – maar dan het einde van het boek …. wauw! Fantastisch! En dat maakt de langzame opbouw dan weer helemaal goed: zo’n perfect geschreven slotakkoord.

Nog een draai die Jordan maakt in dit boek: er ligt veel nadruk op de dames. Overigens niet op Moiraine (en Lan komt helaas(!) ook nauwelijks nog voor in deel 2) maar op Nynaeve en Egwene. Wat een power! Ik heb genoten van hun avonturen samen met Min en Elayne. Over Nynaeve geen enkele twijfel: die heeft echt superkrachten. Ik ben vooral nieuwsgierig naar Egwene; volgens mij gaat die nog een grote rol spelen in de toekomst.

Maar dan de heren. Die komen er bekaait vanaf. Loial is en blijft mijn favoriet in dit deel. Terwijl ik had gehoopt dat vooral Perrin een grotere rol zou krijgen; helaas die blijft in de schaduw. En dan Mat, tja … Mat … die heeft ineens een hele rare verhouding tot Rhand. In deel 1 zeult Rhand het halve land door met zijn ‘zieke’ vriend en nu zien ze elkaar niet meer staan. Brengt me bij Rhand. Het wil me maar niet lukken om iets van een band met deze jongen op te bouwen. Hij is zoekende en constant vol met twijfel, tot aan de finale big-bang aan toe. Dat irriteert … jongen, hou nou eens op met zeggen dat je maar een schaapherder uit een klein rotdorpje bent … je bent gewoon de Dragon Reborn. Klaar!

Op naar deel 3 !!