Gevoelloos

In de overwegend lovende recensies (hier op Hebban maar ook op Goodreads) staat vaak ergens weggestopt in een hoekje of in een bijzinnetje dat het verhaal wel wat afstandelijk verteld wordt. Dat vind ik nou ook! Als je een verhaal als dit schrijft dan wil ik juist de emotie van die jongens zien, voelen, ruiken, horen, lezen. Dat moet dan toch juist van de pagina's afdruipen?! En dan bedoel ik niet dat de sensatie gezocht moet worden. In tegendeel. Je kunt emotie beschrijven ook zonder in bloederige details te treden. Dat begint ermee dat je zo'n verhaal niet vanuit de derde persoon verteld (net als Ondergrondse Spoorwegen overigens).
Ik snap de lezers dus niet die schrijven dat Whitehead ver blijft van emotie, afstand houdt, als neemt hij waar in een roes en gevoelsuitingen filtert zodat alleen nog droge feiten overblijven ... en dan toch lyrisch zijn over dit boek. Als ik de droge feiten wil over dit op ware gebeurtenissen gebaseerde verhaal, dan lees ik wel de krant.

Ik vind het goed dat zo'n verhaal in onze herinnering blijft. Al was het maar omdat deze gruwelijkheden vandaag de dag nog steeds voorkomen. Vorige week was er nog een bericht over een "Koranschool' in Nigeria waar honderden kinderen zijn bevrijd die werden gemarteld en seksueel misbruikt.
Verder is er in dit boek een mooie hoofdrol weggelegd voor Martin Luther King. Ook aan die man en zijn uitspraken en zijn moed kunnen we niet vaak genoeg herinnerd worden.

Mooie basis dus. Uitwerking wat mij betreft wat magertjes. Jammer.