Da's nie nix

En wederom word ik bevestigd: als je het niet binnen 500 pagina’s kan vertellen, vertel het dan niet! En ook nu is het niet de schuld van de auteur (wat kan die Hill schrijven, zeg!) maar van slecht redigeerwerk. Waarom laat een redacteur het toe dat een beginnend schrijver drie of vier romans in 1 rommelig, tot over de rand stromend boek stopt? Nu is het een lijvige roman geworden waarbij de onderdelen beter zijn dan het geheel. Da's toch jammer?!

En dan nog wat: zonder iets weg te geven (titelverklaring!) is er een rode draad die mij tegenstaat. Namelijk het statement dat de dingen waar je het meest van houdt je het meest pijn kunnen doen. Dat mag zo nu en dan zeker waar zijn, maar als je dit tot levensmotto verheft dan zit je volgens mij op de verkeerde weg. Op die manier zit ik in ieder geval niet in elkaar.

Zo, dat ben ik kwijt. Maar … dan hou je in de kern wel een briljant boek over. We reizen mee met moeder en zoon vanuit 2011 naar kleinsteeds Iowa in de jaren 80 en nog verder terug naar de 1968-rellen in Chicago. Op een formidabele manier demonstreert Hill hoe makkelijk onbegrip tussen mensen ontstaat en hoe kleine gebeurtenissen – die op zichzelf nauwelijks iets voorstellen – een leven lang kunnen natrillen.

Hill is een formidabel schrijver, een vakman. Zijn handwerk moet wel flink worden bijgeschaafd, maar als dat met liefde gebeurt … wow … wat een boek zal dat opleveren!

In de gaten houden, die Hill.