Epic start ... Fail ending

Op zijn tijd mag ik graag een epic-novel ter hand nemen. En dit is er eentje! Trouwens ook voor wat betreft de omvang mag je rustig zeggen: epic! Je krijgt spierballen als je 1.000(!) pagina’s twee weken lang omhoog moet houden. Vanwege de hype in 2010 stond deze al een tijdje op mijn nog-te-lezen-lijst. Cronin – toen nog een relatief onbekend schrijver – ontving voor dit boek een voorschot van maar liefst 5 miljoen dollar: 3,5 van de uitgever en 1,5 van Riddley Scott voor de filmrechten. Hoe komt zo’n deal in vredesnaam tot stand? Ik vind het knap. Vooral gezien het feit dat het helemaal niet zo’n goed boek is.

Het begin van de Oversteek is fantastisch. Ik dacht echt: wow, dit wordt net zo goed The Stand van Stephen King – postapocalyptisch topwerk. Wetenschappers die een middel zoeken om alle ziektes te genezen en het leven eindeloos te verlengen. Dat loopt natuurlijk finaal uit de hand en het virus zorgt ervoor dat mensen in supervampieren veranderen. Ga d’r maar voor zitten.
Op pagina 335 gaan we 100 jaar vooruit in de tijd. Er is nog maar weinig over van de wereldbevolking en zij die nog overleven voeren strijd tegen de vampieren. Tja … en dan … dan zakt het verhaal finaal in. Alsof Cronin de pen aan een ander overgegeven heeft. Wat een verschil. Hoe is dat mogelijk?

Wat mij betreft ligt dit aan de oppervlakkige uitwerking van de karakters. En dat is toch heel raar want in het eerste deel weet Cronin op een uitstekende manier geloofwaardige personen neer te zetten. Okay, misschien hier en daar wat stereotype. Maar de hoofdrolspelers krijgen toch een stevig achtergrondverhaal, worden geloofwaardig en vormen een afgerond geheel. In de postapocalyptische toekomst ontmoeten we alleen nog maar 1-dimensionale karakters, ik zou haast zeggen: figuren van bordkarton. Cronin weet een akelige dystopie neer te zetten, maar hij krijgt het niet voor elkaar om deze te bevolken met geloofwaardige karakters. Wat mij ook erg stoorde was dat Amy – de hoofdrolspeelster in het eerste deel: mysterieus, cool, geheimzinig, onverschrokken – gedurende de rest van het boek alleen nog maar een bijrol heeft. Wat een misser.

Op deze manier wordt het tweede deel van het boek echt een opgave. Je brengt je tijd door met een groep mensen die je niet kunnen overtuigen en het maakt je dus ook niet zo veel uit wat de toekomst hun brengt. In de hoop dat het nog beter wordt, blijf je natuurlijk doorlezen. Ik geef het niet graag toe, maar sommige hoofdstukken heb ik ‘gescand’, zeg maar diagonaal gelezen van links bovenaan de pagina naar rechtsonder. Zo nu en dan komt de vaart er nog wel een beetje in, maar de pageturner van het begin komt niet meer terug. Afijn: 5 sterren voor de start en 1 ster voor het einde, komt gemiddeld op 3 sterren.