Anders, maar een goed vervolg

The handmaid’s Tale vond ik prachtig (geschreven) en tegelijk schokkend. Vooral als je het nu nog eens leest en dan bedenkt hoe actueel het hele verhaal is en hoe dicht we met zijn allen al naar een ‘Gilead’ toegegroeid zijn. Dus de verwachtingen voor dit vervolg zijn torenhoog. En niet alleen bij mij. Wellicht ook de reden van de relatief vele negatieve recensies: te hoog gespannen verwachtingen, veroorzaakt door de uitgeverij, door Holywood, door streamingdienst HULU en misschien ook wel door Atwood zelf.

Handmaid’s Tale is een waarschuwing tegen de langzame normalisatie van religieus fanatisme en dominantie van patriarchale structuren. Als lezer wordt je keihard een spiegel voorgehouden: verbeeld je maar niets … ook jij zou netjes in de pas mee gaan lopen. En dat is eng, beangstigend en zet je aan het denken.

Dit tweede deel is veel meer een oproep: Sta op! Verzet je! Handel uit rechtvaardigheid! Geen enkele tirannie overleeft als ieder individu moedig genoeg is om zijn steentje bij te dragen. Zoek je als lezer naar nieuwe schokkende ontdekkingen over het gruwelijke Gilead, die zijn er niet en dat zal velen teleurstellen. Dus is het goed om je verwachtingen wat bij te stellen. En dan blijft er toch wel een heel goed boek over.

Het verhaal wordt verteld vanuit 3 gezichtspunten, waarbij het boek gedragen wordt door de welbekende Aunt Lydia. De toen al boeiende ‘schurk’ uit deel 1 krijgt meer gezicht en inhoud; haar gedachten zijn fascinerend. Zij had wat mij betreft nog meer haar stempel op het boek mogen drukken, waar we het nu (voor het overige 2/3 deel) moeten doen met puberale gedachten en gekwebbel van 2 tieners. Dat werkte voor mij niet zo. Alles wat ik hier meer over zeg geeft spoilers dus daar laat ik het bij. Is trouwens ook persoonlijke smaak.

Testamenten is niet te vergelijken met zijn voorganger, maar absoluut het lezen waard: recht voor zijn raap, intelligent en een lekker tempo.