Proeftuin

Zojuist in het nieuws: de virtuele persoonlijke assistente (soms laatdunkend spraakcomputer genoemd) Alexa lacht op de meest onverwachte momenten haar gebruikers uit. Een eigen willetje? Wie weet?! Maar zo vreemd is de gedachte dus niet, dat iedereen straks een eigen pluizige bolletje heeft als een soort extra geheugen of misschien wel optredend als een tweede geweten.

Maar hoe zit het met de liefde? En vooral met kunstmatige liefde? Bervoets gaat de uitdaging aan om dat te onderzoeken en omdat we alles zo graag in hokjes plaatsen, hebben we daar ook een nieuw genre voor bedacht: laboratoriumliteratuur. Tja...
Dekt wat mij betreft niet de lading, want veel te klinisch. Bervoets houdt het juist heel gevoelig en menselijk. Ze laat in haar proeftuin de mens zien in al zijn of haar onvolkomenheden. En met alle vragen waar we mee zitten.

Zo'n pluizig bolletje (of een virtuele persoonlijke assistente, zo u wilt) heeft ook niet het pasklare antwoord op al die levensvragen.

De mens worstelt en komt (niet echt veel wijzer) weer boven.