De grote drie

Het vraagstuk zal onbeantwoord blijven: is mijnheer M nu wel of niet Harry Mulisch? Voor mij wel. Ik ben geen fan van Mulisch, niet van de persoon die hij was en niet van zijn schijnbaar diepzinnige boeken. Ik sluit me aan bij Komrij die zich mateloos ergerde aan Mulisch' arrogantie en sprak: '... heeft hij het tezeer over zichzelf als een nergens mee vergelijkbaar en superieur geval.”
De vraag is dus wie is dan wel nummer drie van 'de grote drie' Hermans, Reve ...?
In ieder geval niet Koch, die met dit boek wel een poging lijkt te doen, en zichzelf dus een beetje in de voet schiet. Een soort dubbelklapper op het moment dat je de literaire wereld op de hak neemt.
Koch zet twee verhaallijnen op die niet echt bij elkaar passen: een thriller over een groep scholieren die het aan de stok krijgen met een leraar. En een complexe, schijnbaar literaire, roman over de teloorgang van een groot schrijver. Als de verhalen elkaar in de plot ontmoeten, verzwakken ze elkaar. Jammer. Echter: wat schrijft die Koch fantastisch:

"Wat is dat toch met bibliothecaressen? vraagt hij zich niet voor de eerste keer af, terwijl hij achter haar aan loopt langs eindeloze kasten met te vaak uitgeleende, beduimelde en daarom totaal onappetijtelijke boeken. Waarom hebben ze allemaal hetzelfde haar? Hij heeft niets tegen vrouwen met kort haar. Integendeel. Kort of zelfs gemillimeterd haar kan een vrouw prachtig staan. Maar dit is iets anders. Dit is gemakkelijk haar, makkelijk te onderhouden, als een tuin met alleen tegels en geen gras."

Daarom - en vanwege Mulisch dus - toch nog de vier sterren.