Hard en droog

... dat is de humor waarmee Harmens zijn verhaal verteld. Razend knap hoe hij met zulke lichte pennenstreken al die van alcohol doordrenkte dieptepunten op papier krijgt. Op die manier wordt het nooit saai maar belangrijker: als lezer wordt je er niet sacherijnig van. In tegendeel ... zo nu en dan wordt het bijna een page-turner. Nogmaals: knap gedaan.
Ik denk bijvoorbeeld aan de scenes in de veslavingskliniek waar hij zich meldt om af te komen van - nee niet van de alcohol maar van - het roken. Op de vraag of er nog andere dingen zijn waarbij ze hem kunnen helpen komt het alcoholgebruik ter sprake. De dame legt hem uit dat ze niet in glazen en flessen tellen maar in eenheden en dat hij moet proberen te minderen naar 2 of 3 maar beslist nooit meer dan 5 eenheden per week. Hij probeert zich dan voor te stellen hoeveel Westmalle Tripel (9,5%) en La Chouffe (8%) dat zijn. Zijn drankgebruik blijkt bijna niet in eenheden uit te drukken.
Gortdroge humor in korte scherpe zinnen ... mij schoot tijdens het lezen de schrijfstijl van Charles Bukowski door het hoofd. Opzienbarend en vernieuwend. Ik kijk uit naar meer.