Platgetreden TK en TP

Dit is weer zo’n moment dat ik me schuldig voel om een review achter te laten. Ik heb veel bewondering voor Stephen King, als mens en als schrijver. Ik ben vanaf het begin van mijn pubertijd opgegroeid met zijn boeken en de films en het heeft me nooit meer losgelaten. En echt, ik vond dit een goed boek. Goed geschreven, karakters waar je als lezer heel dichtbij komt en een griezelig uitgangspunt voor een goed verhaal.

Probleem is dat ik blijkbaar uitgekeken ben op telekinese (TK) en telepathie (TP). Hoe kan dat? Waarschijnlijk omdat ik op dat gebied al te veel boeken gelezen heb. Denk aan Dean Koontz die een kruiwagen vol heeft geproduceerd. Maar ook the King zelf: waarom pak je die draad nog een keer op als je boeken hebt geschreven als Carie, The Shining en Firestarter. Daarbij komt dat die boeken in die tijd opzienbarend waren. Met een vloedgolf aan Marvel-films moet je nu nog van goeie huizen komen om boven het maaiveld uit te steken. En dat lukt Uncle Stephen helaas niet met dit boek.

Voor mij persoonlijk raakt hij niets nieuws met dit boek. Ik begrijp het wel: King heeft met zijn verhalen een hele eigen wereld gecreëerd, misschien voorspelbaar, maar het werkt voor hem en hij weet wat zijn enorme lezersschare graag wil zien. Waar ik veel meer naar op zoek ben is zijn unieke manier om onderhuidse psychologische en sociale angsten naar boven te halen. Zoals hij het zelf altijd zegt: ik ben op zoek naar het kind in de lezer en dat wil ik aan het schrikken maken. Laat ik het dan zo samenvatten: dit boek gaat wel over kinderen, maar het raakt niet het kind in mij. Jammer.

Nogmaals: ik zeg niet dat dit boek slecht is. Ik heb het met plezier gelezen en ik denk dat ook hier weer een verontrustend goeie film van te maken is.