Humor met een rafelrandje

Wat kan die man lekker schrijven. Met de nodige scherpe humor stelt Al Galidi de praktijken in azc's aan de kaak. Van sommige situaties kun je bijna niet geloven dat ze echt zo gebeuren in een azc. En waarschijnlijk gebeurt het vandaag de dag nog net zo. Belachelijk.
Laat ik het daarom maar houden bij het schrijverschap van Al Galidi. Mooie, soms poëtische volzinnen wisselen originele metaforen af, zoals
"De tijd ging langzaam voorbij. Ik voelde kettingen en grote stenen aan de voeten van de uren gebonden ..." Of als hij na twee jaar de Nederlandse taal onder de knie heeft en naar de bibliotheek gaat: "De bibilotheek was netjes en mooi en stil. Voor de plek waar boeken waren werd beter gezorgd dan voor die waar asielzoekers waren. En ze hadden gelijk, want als je een boek opent, zie je stille woorden, maar open je een asielzoeker, dan zie je alleen schreeuwende problemen." Bijna poëtisch dus.
Het enige dat ik mis bij het lezen is de stem van de schrijver, met zijn prachtige accent. In het begin heb je die nog wel in je hoofd, maar dat verdwijnt langzaam. Jammer.