Life is short ... Love is vast ...

... Live like there's no tomorrow! Niet alleen de laatste zin van deze bijzonder spannende thriller, maar direct ook de kern van het verhaal. Dus zeker meer dan alleen maar een spannend boek.
De nieuwste Robotham heb ik dit keer in de originele taal gelezen. Een bewuste keuze. Ik heb al het e.e.a. gelezen van Robotham en de vertalingen waren uitstekend. Maar de bijzonder schrijfstijl maakte mij nieuwsgierig naar het origineel. En eerlijk gezegd: dat doet er voor mij nog een schepje bovenop. Wat kan die man schrijven! Hoe krijg je het voor elkaar om je lezer vanaf het eerste hoofdstuk bij de kladden te grijpen en bijna letterlijk het verhaal in te sleuren. Dat kun je volgens mij niet leren, dat heb je of dat heb je niet. En er zijn niet veel schrijvers die dat echt goed kunnen. Robotham dus wel.
De vraag die iedereen in het boek - en dus ook de lezer - heel lang bezighoudt: waarom ontsnapt iemand een dag voordat zijn tijd erop zit uit de gevangenis? Pas op driekwart begint er iets te dagen en wordt duidelijk hoe goed dit verhaal in elkaar zit. Audie Palmer is helemaal geen domme crimineel maar juist een hele intelligente man, zo blijkt al snel uit zijn gedrag in de gevangenis. "During al those years in prison, Audie was the cleverest man Moss had ever met. He was Yoda. He was Gandalf. He was Morpheus. Now he'd become a walking suicide note. Why?"
En nog een citaatje dat ik noteerde: "Audie didn't believe he was unique or that he had some sort of destiny. And he didn't think Christians had a monopoly on morals. He used to say that some of them could talk the talk, but their walk was more John Wayne than Jezus. Know what I'm saying?"

Dit leest allemaal zo lekker weg. En het zal wel weer niet politiek correct zijn, want geen LITERAIRE thriller of meer van dergelijke onzin. Het gaat er toch om dat je tijdens het lezen even helemaal van de wereld bent. Nou ... dat is gelukt hoor. En het kan dan ook niet anders: vijf sterren!