Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Vlijmscherp

Jos Kunze 07 juli 2019
Normale Mensen gaat over normale mensen … goh!
En tegelijk: schrijf daar maar eens een pakkend boek over. Over normale mensen. Mensen zoals jij en ik.
Rooney krijgt het voor elkaar.

Het verhaal gaat over Marianne en Connell, teenagers, nog niet tot volle bloei maar kleine harde bloemknoppen. Connell is op school de populaire atleet. Marianne is de muurbloem, teruggetrokken en zonder vrienden. Echter, zij is rijk en hij niet. De moeder van Connell is bij Marianne thuis de huishoudster. Marianne is eigenlijke een lelijk eendje, en dus zit er tegelijkertijd een mooie zwaan in haar verstopt. Toch voelt ze voor de lezer koud aan, een soort onthechtheid van het bestaan, van haar omgeving, van de mensen om haar heen. Een verleden van geestelijk en zelfs lichamelijk geweld zorgt ervoor dat ze zich voelt alsof er niet meer van haar gehouden kan worden. Marianne en Connell voelen zich tot elkaar aangetrokken, maar stoten elkaar ook telkens weer af door wat ze zeggen, door hun gedrag. Als Connell een ander meevraagt naar ‘promnight’ geeft Rooney ons de essentie van hun lange vriendschap: ‘Zijn aantrekkingskracht tot haar voelde angstaanjagend, als een aanstormende trein, en hij duwde haar eronder’.

Het verhaal gaat verder en we volgend Marianne en Connell gedurende vier studiejaren aan Trinity College in Dublin. Ze blijven elkaar aantrekken en afstoten. Breken elkaars hart telkens weer. Echter de rollen draaien om. Marianne ontwikkeld vriendschappen. Connell raakt geïsoleerd en depressief. Als het voor de zoveelste keer verkeerd gaat, kan het voor de lezer wat te veel worden. Je voelt frustratie: als twee mensen zoveel van elkaar houden, en voor elkaar gemaakt lijken, waarom zien ze dat zelf dan niet! Dan is het op het randje en slaat het bijna om naar melodrama. Maar Rooney houdt ons vast, houdt de protagonisten vast, en we slaan niet om. Net niet.

De zinnen van Rooney zijn koddig, lening en feitelijk. Ze zijn niet bijzonder, niet echt speciaal. Het is de manier waarop ze de zinnen naar je toe werpt. Ken je die goochelaar die zijn kaarten zo kan gooien dat hij een dikke schil van een meloen doorboort of de vlam van een kaars dooft. Zo gooit Rooney haar zinnen: met schijnbaar gemak maar vlijmscherp. En die komen aan!

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Jos Kunze