Cyberbrein – James Dashner

Je kunt van alles zeggen van James Dashner, maar niet dat hij geen fantasie heeft. Ik heb een tijdje na moeten denken voor dat ik een omschrijving van De sterfelijkheiddoctrine zou kennen geven, maar je zou het kunnen omschrijven als het volgt: Er zijn kunstmatige intelligenties, ofwel tangenten in Virtnet (dus de virtuele realiteit) die door een programma dat Kaine, de cyberterrorist, ontworpen heeft overgeplaatst kunnen worden in echte mensen en dus echte mensen kunnen worden. Nou… zei hij twijfelend, komt dat een beetje over? Hoop het maar.

Michael, inmiddels is hij erachter gekomen dat hij zelf ook een tangent is (een levend geworden computerprogramma) en dat hij in het lichaam van Jackson Porter geplaatst is. Hij had het sterfelijkheidsdoctrine programma ondergaan en hij is mens geworden. Hij heeft zijn leven compleet overgenomen en zelfs het vriendinnetje, Gabriella, van Jackson Porter is nu van hem. Voor zijn gevoel is hij zijn familie kwijt en zelfs Helga, het kindermeisje dat vroeger op hem paste is hij kwijt. Hij had geen leven, bestond niet eens. Hij was code, niets anders. Het doet hem onmetelijke verdriet slechts een vleesgeworden programma te zijn. Gelukkig heeft hij zijn vrienden Bryson en Sara nog, Die maakten het niets uit wat of wie hij was. Echte vrienden dus. En Sara was wel wat meer dan alleen een vriendin.

Zo is de stand als dit tweede deel van De sterfelijkheidsdoctrine begint. Kaine is ook een tangent en hij bezig tangenten in de wereld te zetten en gewone mensen te vervangen door levend geworden programma’s. Kain is een vijand van de vrije wereld en moet gestopt worden en hem te stoppen is een taak voor de drie vrienden, die hulp krijgen van bekenden en onbekend. Maar is die hulp wel zo welkom als het lijkt. Zijn de vrienden geen vijanden en zijn de beoogde vijanden wel echt vijanden.

Een verhaal ontvouwt zich en de lezer wordt als een dolle erdoor meegesleept. Virtuele wereld in en weer uit. Of toch niet en toch gewoon nog een niveau dieper. Ik moet eerlijk zeggen dat ik af en toe niet meer wist waar we waren in het verhaal. In de echte wereld of in de Slaap, de virtuele. Soms wat het meer dan duidelijk waar we waren, maar soms was het niet echt voor me te bepalen. Ik probeerde het ook maar niet meer te volgen en accepteerde de wereld gewoon zoals die was. Dat gaf een stuk rust en daardoor kon ik onbekommerd van het verhaal genieten

Zoals ik al zei… die James Dashner heeft een behoorlijke fantasie en die weet hij ook behoorlijk op papier te krijgen. Meteen na dit boek ben ik aan het derde en laatste deel van de sterfelijkheidsdoctrine begonnen, dus daar kunt u eerdaags ook een recensie van verwachten. Voorlopig deze (en natuurlijk ook deel een: Geestesoog) aanschaffen en genieten.