Integer maar heel erg intens ...

De cover straalt liefde uit in al zijn puurheid.
Maar ook het verhaal, een integer maar intens geschreven verhaal dat me meerdere malen een dikke keel en tranende ogen opleverde. Anderzijds is het ook met behoorlijk veel (droge) humor verteld waardoor het niet zwaarmoedig is qua lezen. Diep, diep respect heb ik voor Sander (en ook zijn vrouw Jip uiteraard) dat ze hun verhaal op zulk een liefdevolle manier op papier wisten te krijgen.

Het begint in feite allemaal als Sander en Jip een hond uit een asiel willen adopteren, verantwoordelijkheid, zorgzaamheid testen zullen we het noemen. Een klein wit hondje, dat moet toch wel lukken – als ze dat aan kunnen zal het een kleine stap zijn naar het echte werk.
Kinderen.
Maar zoals altijd (meestal tenminste) in het leven gaat niet alles zoals je je het voorgesteld hebt.
Zo wordt het kleine witte hondje een grote zwarte lieve lobbes en loopt niet alles gesmeerd als het op het echte werk aankomt.

Ik schommelde als een wilde op en neer in mijn emoties en wist soms niet of ik nu keihard wilde janken of lachen. Maakte me ook nog ontiegelijk kwaad over de lompigheid van sommige mensen die niet verder dan hun neus lang is kijken en denken. Het enige constante was wat mij betreft het respect dat ze dubbel en dwars verdienen, een zware rugzak te dragen hebben en er dan op zo'n mooie manier over schrijven. Bij het nawoord dat hij richt aan zijn beide zoons schoot ik echt vol, maar toch tovert hij dan toch weer een glimlach op mijn gezicht.
Ik ga er niet eens meer over vertellen, ik vind gewoon dat je dit verhaal MOET lezen. Een bijzondere tweeling die een plekje zal veroveren in veel harten, ook al ken je ze niet persoonlijk ...

https://josesprakeloos.blogspot.nl/2017/11/sander-verheijen-ik-kan-er-net-niet-bij.html