Akelig onderbuikgevoel ....

Ik denk dat iedereen wel eens zo'n creepy gevoel heeft gehad. Alsof iemand steeds naar je kijkt of als je ergens loopt in het donker of in een eenzaam straatje. Dat je het gevoel hebt steeds voetstappen te horen die zich aan de jouwe aanpassen. Dat je steeds over je schouder kijkt en niks bijzonders ziet maar toch zo'n vaag onderbuikgevoel hebt dat pas weg gaat als je weer in “de bewoonde wereld” belandt of dat er in ieder geval meer mensen in je buurt zijn.
Maar is dat wel altijd geruststellend zoveel mensen om je heen? Wat nu als er daar een aantal tussen zitten die niet veel goeds in de zin hebben? Wachten op dat ene moment dat ze met een innemende lach en een betrouwbaar smoelwerk je zogenaamd willen helpen met het een of ander?
Ja echt plezierig zul je dat niet meer vinden na het lezen van Ik zie jou. Je bent eerder geneigd om ergens in een hoekje met de rug tegen wat vastigheid aan te gaan staan, quasi terloops rond kijken om de boel in de gaten te houden. Hoezo psychologische thriller?!?

Zoë, gescheiden van een vreemd gaande Matt (taxichauffeur – vader van haar twee kinderen Katie en Justin -) en intussen weer helemaal verliefd op een nieuwe vlam die bij haar en de kinderen in huis woont. Simon, journalist die er wisselende werktijden op na houdt.
Zoë's buren Melissa en Neil hebben haar altijd goed geholpen met de kinderen opvangen als ze op haar werk was/is op een makelaarskantoor. Melissa heeft een paar koffiebars waar nu ook Justin werkt.
Het is niet altijd makkelijk maar Zoë weet zich te redden. Dagelijks volgt ze steevast een zelfde routine, een sleur die op een dag finaal wordt onderbroken als ze onderweg in de metro een foto van zichzelf ziet in een krant. Contactadvertenties, chatboxen en sexdates met daaronder een internetadres en een telefoonnummer ….. verbijsterd is ze.
Ze gaat zelf een beetje op onderzoek uit naar meer van die foto's en advertenties. Als dan blijkt dat er een vrouw vermoord is waarvan ook een foto in dezelfde krant stond gaat ze naar de politie …..

Kelly Swift heeft in het verleden als agent een misstap begaan waardoor ze teruggezet is in functie en voor haar gevoel alleen maar wat geestdodend politiewerk mag doen.
Haar tweelingzus Lexi heeft in haar studententijd een traumatische ervaring gehad. Dat is voor Kelly als tweelingzus zijnde ook een hels drama om daar mee om te kunnen/moeten gaan. Als dan ineens de gelegenheid zich voor doet om haar hulp aan te bieden bij het rechercheteam dat de moord onderzoekt in de advertentiecyclus, bewijst ze dat ze een heldere snelle geest heeft aan Nick Rampello (rechercheur/teamleider) door een soort code te kraken die verband houdt met meerdere advertenties en daarmee ook andere onopgeloste zaken …

Je kunt je voorstellen dat zulke dingen je op het puntje van je stoel houden tijdens het lezen.
Maar als je dan weer een twist van jewelste om je oren krijgt is het hek helemaal van de dam. Je had tenslotte al meteen door wie die geheimzinnige figuur achter de bewuste website is …. dacht je!!
Je kunt een behoorlijk aantal bajesklanten in je brein al hebben veroordeeld – op water en broodrantsoen hebben gezet. Maar toch zul je verbaasd zijn, zo niet, totaal flabbergasted op enig moment.
Je laat je als vanzelf meeslepen in de gedachtegang van Zoë, maar ook de “dader” heeft zijn/haar eigen schuingedrukte belevingen in dit boek gevorderd – kippenvel-momenten noem ik het maar even voor de gelegenheid.
Verwondering om de naïviteit van mensen, verbazing dat je zelf ook zulke routines hebt en daar amper van afwijkt als je het eens allemaal op een rijtje zet. Ik stel me zo voor dat je na het lezen van dit in een zeer prettige schrijfstijl geschreven Ik zie jou, je gewoontes een beetje gaat aanpassen. Maar je zult zien dat je ook weer net zo snel in je oude regelmaat terugvalt.
Maar is dat dan wel een strak plan van jou!!????
Want Ik zie jou ….. OVERAL!! ;-)
http://josesprakeloos.blogspot.nl/2017/06/clare-mackintosh-ik-zie-jou.html