Diney Costeloe weet op een aangrijpende manier fictie en feiten tot een magnifiek web te weven.

Net zoals haar vorige boek De verloren kinderen, was er dit wéér een die me regelrecht bij de strot greep. Ook ditmaal speelt het verhaal rond WOII en wederom gebaseerd op echte feiten.
Zoveel kinderen, zoveel schrijnende verhalen, zovelen die stierven zonder dat we daar specifiek iets van weten of lazen, zoveel verdriet – onverteerbaar …

De 13 jarige Lieselotte Becker uit het plaatsje Hanau – een stad in de buurt van Frankfurt, Duitsland.
Een meisje uit een Joods gezin, haar moeder Marta, haar vader Franz - een arts die een praktijk had aan huis tot de Duitsers het niet meer toelieten dat Joden nog werkten als arts en haar broer Martin die blind is. Als de Gestapo plots aan hun voordeur klopt en ze hun huis moeten verlaten is vader Franz toevallig niet thuis, zodat moeder alleen met haar twee kinderen op de vlucht moet. Ze gaan naar haar zus maar ook daar zullen ze niet lang veilig zijn. Als moeder Marta dan een felbegeerd plekje voor Lieselotte weet te bemachtiging op een kindertransport naar Engeland stuurt ze haar dan ook acuut weg. Zielsverdrietig komt ze aan in een vreemd land, spreekt de taal niet en heeft amper eigen spulletjes bij zich maar koestert de foto van haar geliefde gezin.

Ze wordt opgevangen bij haar pleegouders Naomi en Dan Federman en het kost haar heel veel moeite om de aanpassingen allemaal te verwerken, maar gelukkig leert ze iemand op haar nieuwe school kennen, Hilda, die haar daar waar kan helpt. Ook een jongeman die ze daar leert kennen helpt haar uit de brand en de twee krijgen een steeds hechtere band.

Maar als in London de Blitz begint, is ook het gezin Federman genoodzaakt te overleven. Wanneer Lieselotte, nu Lisa genoemd, per toeval in een bombardement terecht komt begint een ware nachtmerrie voor het meisje. Ze heeft geen idee meer wie ze is, waar ze vandaan komt, alles lijkt in mist te zijn veranderd qua geheugen. Ze komt dan ook in een kindertehuis terecht.
Maar als de bombarderingen blijven aanhouden is het zelfs daar niet meer veilig. Weer wordt ze verkast en weer krijgt ze te maken met vreemden en aanpassingen die het leven er nou niet bepaald makkelijker op maken …

Diney Costeloe weet op een aangrijpende manier fictie en feiten tot een magnifiek web te weven. Haar schrijfstijl is pakkend, meeslepend gevoelig. Haar karakters en omgevingen zeer beeldend beschreven zonder overbodige info, zodat het de vaart niet uit het verhaal haalt. Ook de eenvoudig ogende covers van haar boeken hebben op de een of andere manier meer impact op me dan de doorsnee glam-cover zeg maar.
Ik heb het boek enkele keren weggelegd omdat ik absoluut niet wilde dat het verhaal zou eindigen, al zou je het in één ruk uit kunnen en willen lezen – zo diep zit je er vanaf het begin meteen in.
Petje af voor een schrijver die je bij de lurven pakt en meesleurt.

Ieder zijn ding, ieder zijn smaak zeg ik altijd maar. Maar als ik dan een goeie tip mag geven;
Lees Diney Costeloe's boeken, ze zijn werelds!
Wat mij betreft mag ze genomineerd worden voor roman(s) van het jaar. (Alsof ik daar wat over te vertellen heb ;-))
https://josesprakeloos.blogspot.com/2018/09/diney-costeloe-het-meisje-zonder-naam.html