Spreken is zilver, zwijgen is goud. Maar is dat altijd zo?

Dit boek vertelt de gefictionaliseerde familiegeschiedenis van de auteur. Een akelig verleden. Oma Elza is een krachtige en volhardende vrouw. Al die jaren tot haar dood heeft zij in stilzwijgen de last als kruis gedragen uit liefde voor haar broer. Om hem en later ook haar eigen kinderen te beschermen. Dat levert een dilemma op als de kinderen meer willen weten over hun afkomst. De behoefte waar de identiteit naar hunkert. Een mooi thema voor een leesclub. Hebben kinderen recht om alles te weten over hun afkomst? En werkt het om te blijven zwijgen?

In het dankwoord is te lezen waar de fictie afwijkt van de feiten. Dat is op details. Hier geldt dus een grote waarschuwing c.q. spoileralert: lees niet vooraf het dankwoord.
Het boek leest vlot weg. De plot is leuk opgebouwd met afwisseling tussen verleden en heden. De karakters blijven vlak, waardoor het verhaal niet verder komt dan een beschrijving van wat in het verleden ligt. De vraag die ik me als lezer stel: hadden de kinderen met wat stamboomonderzoek en googelen zelf niet al veel eerder achter de waarheid kunnen komen?