De “Trümmermörder” na 45 jaar opgelost

Begin 1947 worden in de puinhopen van platgebombardeerd Hamburg vier naakte lichamen gevonden. De politie heeft de identiteit nooit vast kunnen stellen en de moordenaar is nooit gevonden. Rond dit waargebeurde gegeven is “Oorlogskind” opgebouwd.

Het verhaal kent drie verhaallijnen: de familie Anquist en de familie Dietz net na de Tweede Wereldoorlog, en Anna Meerbaum in 1992. Later komt daar nog een kortere vierde lijn bij over Joost Dietz in 1992. Hoewel het soms even schakelen is tussen deze ensceneringen, leest het boek vlot weg.
Door de situering in na-oorlogs Duitsland krijgt de lezer een inkijkje in hoe het leven er daar toen aan toe ging. Dat was voor de gewone burger niet al te best. Toch is het niet vanzelfsprekend dat de Nederlandse lezer voor personages waar een partijverleden speelt (al is het misschien niet geheel vrijwillig) sympathie op zal kunnen brengen. Dat de oude welgestelde Anquist, gewezen partijlid, zonder meer een denazificatieverklaring krijgt, stuitte althans mij enigszins tegen de borst.

Dat daargelaten zet Mechtild Borrmann een mooi en schrijnend verhaal neer. Anna Meerbaum wil eindelijk eens antwoorden van haar moeder, wat is de achtergrond van haar familie? Moeder blijft zwijgen en Anna gaat zelf op pad.
Puzzelstukjes komen samen en tegelijkertijd begint er onomkeerbaar een balletje te rollen, waardoor het mysterie rondom de “Trümmermörder” ontrafeld wordt. Een verhaal waarmee Borrmann ook schetst hoezeer de huidige generatie Duitsers met de erflast van hun (voor)ouders te maken heeft.