Laat de liefde je niet verstenen

Nina George vond haar inspiratie voor dit boek toen ze haar vorige roman “Duizend kleuren blauw” schreef aan de Bretonse kust. Elk jaar verzamelen zich daar op een drooggevallen schiereiland jonge mensen, die aan het begin van hun leven staan. Ze zijn vol verwachting van wat komen gaat. Het bracht George bij de vraag of ze zelf is geworden wie ze op haar achttiende hoopte te worden. En of haar leven echt haar leven is.

Claire is een gerijpte vrouw die zichzelf is kwijtgeraakt. Te vroeg getrouwd, te vroeg moeder. Het knaagt aan haar dat ze door haar omgeving slechts wordt gezien als moeder, kostwinner, de vrouw van, danwel Madame le professeur. Haar collega’s noemen haar zelfs la glaçante, de ijskoningin. Waar is de echte Claire gebleven, het meisje dat ze ooit was, de vrouw die ze had kunnen worden? Waarom ziet haar man haar niet meer als de vrouw die ze vanbinnen is?
Tijdens hun zomervakantie naar Bretagne komt ook de vriendin van hun zoon Nicolas mee. Julie is jong, achttien jaar, en ze wil léven, zichzelf voelen. Maar ze weet niet hoe. Ze zit vast in niet durven en niet doen. Als Julie bekent dat ze niet kan zwemmen besluit Claire deze nog ontluikende vrouw de helpende hand toe te steken. Opdat ze leert zwemmen in de zee, letterlijk maar ook overdrachtelijk in de zee van het leven.

“Zomerwind” is een roman die soms wat geforceerd overkomt over seksualiteit, vrouwelijkheid, liefde, verlangen en begeerte, en hoe dit de ziel kan voeden danwel verstikken. Een verhaal waarin de kleuren van Bretagne, geuren, smaken, en de weidsheid van de zee een beroep doen op de zinnelijkheid. Met de oproep om de liefde te laten zijn als een tango:
“Tango is bewegen, is samen door de ruimte, door de tijd bewegen. In de eerlijkste omarming die we elkaar kunnen geven.”