Ongedwongen diepgang en zorgvuldigheid zijn het grootste kenmerk

In 2014 verscheen het debuut van auteur Anya Niewierra, in het dagelijks leven directeur van Visit Zuid-Limburg. Naast haar drukke baan vond ze tijd om haar eerste thriller te schrijven, Vrij uitzicht. In 2017 volgde de magnifieke thriller Het dossier en nu is er dan eindelijk haar derde thriller, Het bloemenmeisje. Zich afspelend in zowel haar geliefde Pyreneeën als het Zuid-Limburgse heuvellandschap. Twee plekken die ze op haar duimpje kent en waar ze haar liefde voor de natuur maximaal kan beleven, net als hoofdpersonage Nina.

Nina Fleurie is 43 jaar en kruidenarts, woonachtig in de Pyreneeën, ze leidt een zeer teruggetrokken leven. Eigenlijk kan je beter zeggen dat ze het omgaan met andere mensen zoveel mogelijk vermijdt. Haar verleden geeft haar daar genoeg reden toe. Dan is daar ineens Théa Wanders uit Zuid-Limburg, die zegt dat ze haar tweelingzus is. Er is geen twijfel mogelijk, het is alsof Nina in een spiegel kijkt.

Anya Niewierra neemt de tijd om het leven van Nina bij de lezer te introduceren en je begrip te laten groeien voor de eigenzinnigheid van Nina. Heel sterk is er gekozen het verhaal te vertellen in de ik-vorm. Dit is heel belangrijk voor het vervolg van het verhaal. De levens van Nina en Théa hadden niet meer kunnen verschillen. Nina groeide op in het hooggebergte, compleet geïsoleerd van de rest van de wereld samen met haar moeder Mia op hun boerderij (mas). Deze zorgvuldigheid zorgt voor rust in het verhaal en trekt je steeds meer in de zoektocht van Nina en
Thea naar de waarheid wat er drieënveertig jaar geleden gebeurd moet zijn.

Het bloemenmeisje start enigszins warrig, het is een beetje veel met de zeer uitgebreide namenlijst, een proloog, de indeling naar Griekse tragedie en ook de plaats en datumvermelding. Het heeft allemaal een functie, zeker als je verder leest, maar staat in contrast met de ‘rust’ in de rest van de Het bloemenmeisje dat leest als een complete Griekse tragedie.

De spanning komt langzaam op gang en wordt beetje bij beetje en vooral zorgvuldig opgebouwd. Steeds meer ga je met Nina meeleven en voel je de druk en wilskracht om de waarheid te achterhalen. Haar speciale reukzin laat je heel bewust worden van het mens-zijn. Back to basics als het ware en weg van de jachtige omgeving van vandaag de dag. Nina geeft geen moment op, al wordt het haar niet heel makkelijk gemaakt. Het wordt psychologisch steeds zwaarder voor haar. Mede door de ontdekkingen die ze doet, maar zeker ook door de impact op haar denken en doen.

Ongedwongen diepgang en zorgvuldigheid zijn de grootste kenmerk van de schrijfstijl van Anya Niewierra. Ze doet zeer gedegen research voor en tijdens het schrijven en het komt alleen op papier als het klopt. Dat is duidelijk te merken tijdens het lezen van Het bloemenmeisje en ook haar eerdere boeken. Samen met het grootste thema, verraad, maakt het een genot om deze thriller te lezen.

Je kunt als thrillerlezer niet meer om Anya Niewierra heen, met Het bloemenmeisje nestelt zich definitief in de hoogste gelederen van Nederlandstalig thrillerland. Al was daar na Het dossier al eigenlijk geen twijfel meer over. Met Het bloemenmeisje laat ze weer een andere kant van haar veelzijdigheid zien!