Lezersrecensie
De bewuste keuze van focussen, geeft het boek zijn kracht.
Twee meisjes die op een avond samen met een jongen een rondje gaan rijden op zijn quad, zijn het startpunt van dit interessante boek geschreven door duizendpoot Lykele Muus. Het ritje loopt niet af zoals gepland en plaatst de ouders van Madelon en Elisa voor een onmogelijke dilemma en legt een tikkende bom onder hun onderlinge relaties.
Het verhaal roept direct (praktische) vragen op, waar je niet altijd antwoord op krijgt. De focus van 'We doen wat we kunnen' ligt op de vier volwassenen, de ouders van de meisjes. Hun reacties, gedrag, maar vooral de onderlinge omgang met elkaar staat op scherp. Lykele Muus heeft een vlijmscherpe pen of misschien wel fileermes, waarmee hij langzaam hun ware aard te voorschijn laat komen en sterk neerzet waar het in essentie nu echt om draait.
De hoofdstukken zijn snel en kort, ze leggen met steeds grotere vaart direct de pijn bloot. Lykele Muus draait er niet omheen en schrijft met nonchalance en durf. Hij 'let' niet op zijn woorden en schrijft het op zoals het is. Bij vlagen van de hak op de tak, maar op een later moment in het boek valt alles weer op zijn plek. In het nawoord is er de mededeling dat het boek eigenlijk begon als een filmscript en dat was precies wat je voelde tijdens het lezen. Veel verschillende gebeurtenissen vanuit de vier verschillende oogpunten passeerde de revue.
Met regelmaat was er verbazing over gedrag of gebeurtenissen, soms zelfs verontwaardiging. Lykele Muus is er knap geslaagd dit sterke gevoel over de brengen op je als lezer. Hoe meer 'We doen wat we kunnen' de eindsprint inzette, hoe meer je in het boek werd gezogen. De snelheid en zeker ook heftigheid in het verhaal werden opgeschroefd en zogen je in het verhaal met allerlei gevoelens die over elkaar rolden. Steeds meer worden de verschillen tussen de twee echtparen en de vier individuen duidelijk.
Heel sterk liet Lykele Muus veel praktische zaken weg uit het verhaal en legde de essentie bloot. Dwong je zonder dat je het als lezer wilt, om het kiezen van iemand`s kant in het onmogelijke dilemma dat de ouderparen verscheurt. Een aangenaam en interessant boek is de overtuiging na het dichtslaan van het boek. De bewuste keuze van focussen, geeft het boek zijn kracht.
Het verhaal roept direct (praktische) vragen op, waar je niet altijd antwoord op krijgt. De focus van 'We doen wat we kunnen' ligt op de vier volwassenen, de ouders van de meisjes. Hun reacties, gedrag, maar vooral de onderlinge omgang met elkaar staat op scherp. Lykele Muus heeft een vlijmscherpe pen of misschien wel fileermes, waarmee hij langzaam hun ware aard te voorschijn laat komen en sterk neerzet waar het in essentie nu echt om draait.
De hoofdstukken zijn snel en kort, ze leggen met steeds grotere vaart direct de pijn bloot. Lykele Muus draait er niet omheen en schrijft met nonchalance en durf. Hij 'let' niet op zijn woorden en schrijft het op zoals het is. Bij vlagen van de hak op de tak, maar op een later moment in het boek valt alles weer op zijn plek. In het nawoord is er de mededeling dat het boek eigenlijk begon als een filmscript en dat was precies wat je voelde tijdens het lezen. Veel verschillende gebeurtenissen vanuit de vier verschillende oogpunten passeerde de revue.
Met regelmaat was er verbazing over gedrag of gebeurtenissen, soms zelfs verontwaardiging. Lykele Muus is er knap geslaagd dit sterke gevoel over de brengen op je als lezer. Hoe meer 'We doen wat we kunnen' de eindsprint inzette, hoe meer je in het boek werd gezogen. De snelheid en zeker ook heftigheid in het verhaal werden opgeschroefd en zogen je in het verhaal met allerlei gevoelens die over elkaar rolden. Steeds meer worden de verschillen tussen de twee echtparen en de vier individuen duidelijk.
Heel sterk liet Lykele Muus veel praktische zaken weg uit het verhaal en legde de essentie bloot. Dwong je zonder dat je het als lezer wilt, om het kiezen van iemand`s kant in het onmogelijke dilemma dat de ouderparen verscheurt. Een aangenaam en interessant boek is de overtuiging na het dichtslaan van het boek. De bewuste keuze van focussen, geeft het boek zijn kracht.
1
Reageer op deze recensie