Lezersrecensie
TV serie in boekvorm
MJ Arlidge (1974, Londen, VK) heeft zijn sporen verdiend als (mede) scenario schrijver van diverse Britse crime series en is mede eigenaar van een eigen productiebedrijf. Met Eeny Meeny (NL Iene Miene Mutte) heeft hij zich begeven op het thriller pad, die in het VK inmiddels is uitgegroeid tot een serie van vijf boeken. Piep zij de muis (pop go to weasel) is het tweede boek met in de hoofdrol Hellen Grace.
Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, het boek roept gelijk het eerste boek van Arlidge een dubbel gevoel op. Aan de ene kant is er een vlot geschreven verhaal dat met de nodige vaart door het zuid Engelse Southampton raast wat volledig recht doet aan de cliché bevrediging die de massa thriller lezers blijkbaar prettig vind en wat het succes van de serie verklaart. Aan de andere kant ontstaat er een vrij eenvoudig eendimensionaal verhaal met matig uitgewerkte personages van bordkarton. Neem alleen al het team rond Grace, zelf is ze door haar jeugd nogal beschadigd, Haar baas heeft nogal een profileringsdrang, Tony ervaart zoveel druk door zijn thuissituatie dat hij de fout ingaat en Charlie heeft na haar dramatische momenten in deel 1 ook zo haar merkwaardigheden om weer gewoon te functioneren. Daarnaast hebben we dan nog de over lijken gaan de journalist Emilia Garanita.
Hoewel het zeker niet slecht is en je door de korte hoofdstukken door het boek heen raast, is het voor mij toch vooral een vlug geschreven script van een tv serie aflevering. En naar ik begreep staat er inderdaad een serie rond Hellen Grace op stapel.
Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, het boek roept gelijk het eerste boek van Arlidge een dubbel gevoel op. Aan de ene kant is er een vlot geschreven verhaal dat met de nodige vaart door het zuid Engelse Southampton raast wat volledig recht doet aan de cliché bevrediging die de massa thriller lezers blijkbaar prettig vind en wat het succes van de serie verklaart. Aan de andere kant ontstaat er een vrij eenvoudig eendimensionaal verhaal met matig uitgewerkte personages van bordkarton. Neem alleen al het team rond Grace, zelf is ze door haar jeugd nogal beschadigd, Haar baas heeft nogal een profileringsdrang, Tony ervaart zoveel druk door zijn thuissituatie dat hij de fout ingaat en Charlie heeft na haar dramatische momenten in deel 1 ook zo haar merkwaardigheden om weer gewoon te functioneren. Daarnaast hebben we dan nog de over lijken gaan de journalist Emilia Garanita.
Hoewel het zeker niet slecht is en je door de korte hoofdstukken door het boek heen raast, is het voor mij toch vooral een vlug geschreven script van een tv serie aflevering. En naar ik begreep staat er inderdaad een serie rond Hellen Grace op stapel.
1
Reageer op deze recensie