Vermakend boek voor tussendoor

Noor heeft alles opgegeven om haar geluk te gaan vinden in Amsterdam. Dit tegen beter weten in van haar vriend en haar ouders, die het liefst zo snel mogelijk kleinkinderen zien verschijnen. Noor is hier nog helemaal niet klaar voor en daarom heeft ze afgesproken met haar vriend (voorafgaand aan het verhaal) om maximaal twee jaar zichzelf te gaan vinden in Amsterdam. In het weekend probeert ze wel naar haar geboorteplaats Itteren terug te keren, maar of dit zo'n succes is moet nog blijken.

Door haar oude studiegenoot Joost, die ze toevallig na jaren weer eens tegen komt in een café, kan ze haar intrek nemen op de Herengracht 86. In dit huis is tevens een plek voor haar jongere zusje Kiki, die al jaren van haar vrije leven geniet met al haar mannen in Amsterdam. Af en toe zien we ook klusjesman Gijs (en niet Thijs, zoals Kiki hem altijd noemt) verschijnen, die de verbouwing op zijn rekening neemt.

Terwijl Noors vriend Ewald er met een flut-excuus vanaf komt, krijgt ze hulp van haar collega en goede vriend Tim Treurniet om te gaan verhuizen. Bijna alle personages (die zich in Amsterdam of het buitenland bevinden) hebben één gemeenschappelijke overeenkomst, namelijk een baan in de kunstwereld. Zo ook Tim, die al bijna vijf jaar bezig is met zijn paper bij het Stedelijke Museum. Joost en Kiki werken beiden verder ergens anders, dus thuis in Amsterdam wordt er niet over werk gesproken. Als Noor echter is op het spoor komt, moet ze dat ook helemaal alleen op zien te lossen. Een lastige route, maar het is prachtig om te zien hoe Noor zich zelfstandig ontwikkelt op persoonlijk- en werkgebied.

Drie Vrienden, Een huis (en een klusjesman) is een lekker luchtig verhaal. Hoewel het geen grote aantrekkingskracht heeft op het begin, ga je de personages toch als vrienden zien. Middenin het boek gebeurt er iets waardoor de nieuwsgierigheid naar het einde alleen maar meer wordt. Vanaf dan gaat het lezen een stuk sneller en is het boek bijna niet meer weg te leggen (behalve als je ogen eindelijk dichtvallen). Voor je het weet zijn de verhaallijnen van Noor, Kiki en Joost ten einde. Hoewel dat maar voor even is, want Astrid Harrewijn is al bezig is met een vervolg, maar dan vanuit het oogpunt van Joost.

Met iets wat onrealistische relaties onderling, zoals Ewald en Noor of Noor met haar moeder, is het soms lastig om je volledig in te kunnen leven in hoofdpersonage Noor. De verwachtingen die haar moeder en haar vriend Ewald hebben, zijn hoog en daar werd de relatie niet beter onderling niet beter van. Persoonlijk stoorde ik mij aan beide personages. Op sommige punten was Noors leven echt wel realistisch, maar haar keuzes zijn gewoon niet altijd eenvoudig te begrijpen. Daarnaast miste er diepgang in stukken en blijven er achteraf nog vragen achter, die niet zijn beantwoord in het verhaal.

Astrid Harrewijn heeft een boek geschreven dat lekker luchtig is en prima voor tussendoor. In het verloop van het verhaal leer je nog eens iets over (roof)kunst en vooral over het hebben of vinden van geluk en liefde. Hoewel ik zeker niet heel positief ben, is dit boek met zijn humor en drama zeker wel verrassend en vermakend.