Net als Onrust gaat ook Alles te verliezen in de eerste plaats over de psyche van de vrouw. De titel Alles te verliezen verklapt eigenlijk al heel veel over het verhaal zelf. Het gaat namelijk over een jonge vrouw die al haar zekerheden op het spel zet. We ontmoeten het gezin Van Santfoort, vader Harald, moeder Claire en hun kinderen Fleur en Charlotte, op ’t Eiland in Nederland. Dit is een soort wijk, afgelegen van de stad waar het gezin een zeer grote villa bewoond. Ook leren we nog 2 criminelen uit Claire’s verleden kennen, Marius aan de ene kant en Chris aan de andere. De hoofdpersonages in haar boeken zijn niet honderd procent autobiografisch, maar in elk personage zit er wel iets van haarzelf in. In een interview vertelde Verhoef dat ze een vrij negatief ingesteld persoon is. Dit staafde ze bij door te zeggen: ‘ik probeer in het dagelijkse leven positief te denken, maar van binnen ben ik redelijk cynisch’. Die binnen- en buitenkant waren continu met elkaar in conflict: vanbuiten vrolijk, van binnen donker. Als je dit weet over Esther Verhoef dan kan je haar negatieve kantje wel terugvinden in het hoofdpersonage, namelijk Claire. Claire werd voortdurend lastiggevallen door Marius met sms’jes via het Marius mobieltje. Naar haar gezin en naar andere mensen toe, moest ze zich gedragen alsof er niets aan de hand was, maar vanbinnen ging ze kapot aan angst en verlangens. Ze zat vol met angst doordat ze wist dat wanneer ze niet op Marius zijn aanzoeken zou ingaan, hij op een dag haar verleden zou gaan vertellen in geuren en kleuren aan haar getrouwde man Harald.
Het boek begint met een overlijdensadvertentie over Claire. Dit zet je ook al meteen op het verkeerde spoor waardoor het plot heel verrassend is en inslaat als een bom. Na de overlijdensadvertentie start het verhaal een maand eerder. In de eerste hoofdstukken komen we eigenlijk vooral te weten hoe het gezin woont. Deze scènes werden zo gedetailleerd beschreven dat het daarom naar mijn mening niet vlot las en ik echt het gevoel had dat ik me er moest doorworstelen. Maar deze techniek had natuurlijk ook een voordeel: je kon je echt helemaal voorstellen hoe alles eruit zag en waar het personage zich bevond. De reden waarom Verhoef alles zo goed kon beschrijven is volgens mij omdat ze zelf voor een lange tijd in Nederland heeft gewoond. Een groot deel van het wel en wee dat de Van Santfoorts treft komen we te weten in de laatste tweehonderd pagina’s van het boek. Het verhaal kreeg plotseling meer vaart aangezien de auteur de gedetailleerde scènes ging afwisselen met heel spannende scènes. Als het verhaal vol spanning zat werd deze spanning afgebroken door een passage waarin Harald praatte over zijn leven. Hierdoor was je gemotiveerd om verder te blijven lezen, want je wou beslist weten hoe het verhaal verder liep. Soms zorgde dit wel voor verstrooiing vond ik persoonlijk maar het zorgde er tegelijkertijd voor dat de spanning er werd ingehouden. Ook werd deze tendens verhaaltechnisch gestimuleerd. Verhoef wisselt passages in de tegenwoordige tijd af met korte flash backs waarin scènes worden beschreven in de verleden tijd. Hier krijg je dus enerzijds de puberende Claire die verteld over wat er in haar verleden gebeurd is en anderzijds is er de volwassen vrouw die soms vreemde keuzes maakt. Zo ging Claire namelijk in op het voorstel van Marius om naar de boot te komen en met hem te vrijen. Door deze afwisseling werd het mysterieuze van de vrouw eigenlijk uitgelegd in de hoofdstukken van de puber. Je kwam echt te weten hoe Claire was, want hoe ze zich voordeed tegenover haar familie, was eigenlijk één grote leugen.
Het boek werd ook nog vanuit een derde vertelstandpunt geschreven. Het verhaal was naar het einde toe meer en meer geschreven vanuit de ogen van Marius. Je had echt het gevoel dat je in het lichaam van Marius zat toen hij Claire’s boekje open deed bij Harald. De reden waarom Verhoef vanuit zijn standpunt schreef was omdat ze het soms prettiger vond om vanuit een daderperspectief te schrijven in plaats van het slachtofferperspectief te kiezen. Dit zei ze in een interview als volgt: ‘Als dader heb je de touwtjes in handen, als slachtoffer moet je alles gewoon ondergaan en verdragen’. Marius is niet alleen een jeugdlief, hij is ook een ruige, knappe vent, een echte vrouwenversierder dus. Hoewel Claire heel gelukkig is getrouwd met de makelaar Harald Van Santfoort, heeft ze zich vanaf de eerste ontmoeting met Marius altijd veel meer aangetrokken gevoeld door hem. Het leven van deze mensen doet ons denken aan een soap. De aantrekkingskracht van Marius is zonder twijfel de beste uitgewerkte scène in het hele boek. De scènes waarin ze de passie tussen Marius en Claire beschrijft zijn heel gedetailleerd. Dit heeft ze volgens mij zo geschreven om haar angsten te overwinnen. Ze had eigenlijk maar één angst en dat was gêne. Ze had het niet speciaal moeilijk met het schrijven van seks en geweld maar wel met het idee dat haar lezers het allemaal zouden lezen en er het hare of zijne van zou denken. Daarom denk ik dat dit debuut haar zeker en vast wel heeft geholpen om deze angst te overwinnen.
In de loop van het verhaal komen we te weten dat Claire en haar moeder na het overlijden van haar vader schulden hadden. Om haar moeder hier zo goed mogelijk in te helpen, ging Claire als 18-jarig meisje in de prostitutie. Ook denk ik dat Verhoef dit boek heeft geschreven om het taboe ‘prostitutie’ te doorbreken. Volgens mij wil ze de lezer er vooral van overtuigen dat het niet zozeer wil zeggen dat wanneer je in de prostitutie begint, dat je nooit een succesvol leven kan leiden. Hier is Claire een zeer goed voorbeeld van. Persoonlijk denk ik ook dat Verhoef met haar boek vooral wil zeggen dat je eerlijk moet zijn naar de mensen om je heen, ook al schaam je je over je verleden want vroeg of laat komt het toch wel eens uit. Veel mensen, zoals Claire kiezen er niet zelfbewust voor om in de prostitutie te gaan maar worden in dit wereldje zomaar ingegooid door iets wat hen plotseling overvalt, zoals bijvoorbeeld schulden.
Ik ken geen andere Nederlandse schijfster die de psychologie van een vrouw zo grondig en geloofwaardig kan uitschrijven als Verhoef. Het is heel helder en toegankelijk geschreven, waardoor je mee gaat leven met de personages. De vrouwelijke hoofdpersonen moeten vechten tegen hun verliefdheid en hun seksuele driften. Zal Claire er uiteindelijk in slagen om haar verstand te gebruiken? Of zal het toch haar gevoel zijn dat haar in de armen van die mooie, gespierde, maar zo gevaarlijke Marius zal drijven? Lees dan deze rasechte vrouwenthriller van formaat. Het is in de loop van het verhaal een ware pageturner! Heel mooi geschreven met een plot die inslaat als een bom. Een echte aanrader dus.