Aangenaam verrast

Het bezoek aan De Duistere School heeft mij in verwarring achtergelaten. Wat is echt en wat niet? Die vraag is voor mij aan het eind van het boek nog niet beantwoord. Maar is dat erg?

Nee, eerlijk gezegd niet. Ten eerste kun je uit het einde zelf halen wat voor jou de waarheid zal zijn. Je krijgt genoeg de ruimte daarvoor. Daarnaast past het ook heel goed bij het gevoel van het boek. Het is geen boek waarbij een kant en klare oplossing hoort. Sterker nog: voor mij zou dat afgedaan hebben aan het verhaal.

Ik heb zelden zo’n boek gelezen. Al doet het in de verte denken aan een duistere Harry Potter. En boeken over kostscholen blijven, om een vage reden, toch leuk om te lezen. Vind ik dan toch.

Quinten is een sympathieke hoofdpersoon. Een jongen die anders is dan de andere. Die wel geplaagd wordt met het anders zijn, maar die toch geaccepteerd wordt.

Het mooie van dit genre is dat alles mogelijk is en dat je je tijdens het lezen geen moment afvraagt of iets wel realistisch is. Nee, het is gewoon zo. Dat komt ook door de overtuigende manier van schrijven door Sandra.

Ik lees niet vaak boeken in dit genre, meestal omdat het mij niet trekt. Als ik dan toch een boek lees, word ik regelmatig aangenaam verrast. Misschien toch maar vaker buiten de vaste paden kijken?

Mijn oordeel: GOED