De roman die haast had

Twee traumatische gebeurtenissen vormen een onschuldige jongen tot een apathische figuur, die een bijzondere verhouding ontwikkelt met het verstrijken van de tijd. Voor zijn omgeving is deze Leon een gebalanceerde persoonlijkheid: liefdevol in zijn persoonlijke contact met comateus geraakte Elsie; stipt en punctueel in zijn baan als schoolconciërge; makkelijk in de omgang met zijn beste vriend Bertrand. Onder die solide ogende façade van meegaandheid en sociaal wenselijk gedrag, daar schuilt de lethargie van iemand die met alle winden mee waait om geen verantwoordelijkheid te hoeven dragen voor de eigen levensloop. Over de eenzaamheid van het eigen levenslot dragen in een wereld waarin de buitenwereld geen weet heeft van hoe het beladen verleden door blijft echoën in het heden.

Vantoortelboom toont zich prijzenswaardig divers door na twee sfeervolle streekromans een andere stijl en sfeer aan te slaan: loepzuiver, zakelijk proza, met weinig meer tierelantijntjes dan spaarzame dialogen en een ragfijn spel met subjectief gekleurd tijdsverloop. Tegelijkertijd leidt dezelfde nadruk op functionaliteit tot vlakke, oninteressante beschrijvingen van de dynamiek tussen het hoofdpersonage met de belangrijke bijfiguren. Teveel blijft in het ongewisse. Vooral omdat het het vraagstuk aansnijdt of Leon gevormd wordt door de tijd of dat hij zelf de tijd vormgeeft. Dat aspect wordt vervolgens zo overdreven weergegeven, met opzichtige metaforiek rond thema's als tijd, vergankelijkheid en schuld, dat het willen zijn van een betekenisvol werk de overhand krijgt op het uitdiepen van intermenselijke relaties. Het leidt tot een roman met een onafgewerkt hoofdpersonage in een overgeconstrueerde persoonlijke queeste.